Τον τελευταίο καιρό η ταινία ”50 αποχρώσεις του Γκρι” είναι το «the talk of the town» αφού έχει κάνει τους πάντες να συζητούν για αυτή και να θέλουν να μάθουν τα πάντα για τον κόσμο του BDSM.
Για αυτό και εμείς αποφασίσαμε να σας εκμυστηρευτούμε τις σκέψεις μας για τη ταινία, και πιο συγκεκριμένα τι είναι αυτό που ζηλέψαμε από την ταινία….
Mr. Grey’s Style!
Του Κωνσταντίνου Μπουγά, Αρχισυντάκτης VerySorry.gr
Τι άλλο θα μπορούσε να ζηλέψει ένας άντρας από την απόλυτη κινηματογραφική «πατάτα» της χρονιάς; Πέρα από το γενικό lifestyle του «Κυρίου Grey» που στην Ελλάδα του σήμερα ανήκει μόνο σε ένα «φαντασιακό» πλαίσιο, το μόνο αξιοζήλευτο είναι το στιλ του. Αν έχει κάνει κι αυτός τα απαραίτητα, μεγαλύτερα ή μικρότερα BDSM του!
Ο Jamie Dornan ως πρώην μοντέλο, ξέρει να «φοράει» τα ρούχα, από κοστούμια, μέχρι πιο casual κι όχι να τον… φοράνε. Λογικό, αν λάβουμε υπόψη πώς όλα τα κοστούμια ήταν ραμμένα πάνω του, και παρά τα ακριβά υλικά, δεν ανήκουν σε κάποιον γνωστό οίκο μόδας.
Ας είχα τα λεφτά (o.k. και το κορμί) και θα σου ‘δειχνα εγώ κύριε Grey!
«Θέλω το δικό μου playroom…»
Της Αλεξάνδρας Κατσαμπίρη, Αρχισυντάκτρια VerySorry.gr
Για μια ακόμα φορά θα ξεμπροστιάσω τον ταπεινό και ήσυχο εαυτό μου, και δεν θα διστάσω να αποκαλύψω τι ήταν αυτό που με έκανε να ζηλέψω την ταινία «50 αποχρώσεις του Γκρι. Γνωστοί και φίλοι είχαν δει τη ταινία και εγώ καθόμουν σαν το ζαβό και άκουγα τις απόψεις τους για όλο το story και αποφάσισα να μπω στον κόπο και να δω την ταινία που είχε προκαλέσει χαμό. Τι το ήθελα;;;; Οκ, σαν story δεν με τρέλανε αλλά αυτό που ζήλεψα ήταν το εξαιρετικά διαμορφωμένο playroom του κ.Grey… Μιλάμε ο τύπος είναι πολύ μπροστά… Μαστίγια όλων των ειδών, χειροπέδες, μαντίλια, μεταξωτές μάσκες – ένα δωμάτιο που χαρίζει απόλυτες στιγμές ηδονής σε κάθε είδους φετιχιστή- και άλλα πολλά περνούν από το μυαλό μου, καθώς είναι αξέχαστο το δωμάτιο του Mr.Grey. Καθώς έβλεπα τις σκηνές που διαδραματίζονταν στο playroom, σκεφτόμουν πως τελικά οι άνδρες θέλουν να έχουν το πάνω χέρι…μόνο στις ταινίες….και πως οι γυναίκες χρειάζονται έναν αφέντη…μόνο στις ταινίες…Anyway, εγώ θέλω ένα playroom και ήρθε η ώρα να το υλοποιήσω! Δεν ντρέπομαι να το πω…Είμαι σίγουρη πως πολλές θα το θέλατε! Πείτε την αλήθεια!…. Τα φιλιά μου…
«Μερικά στοιχεία με γοήτευσαν και παράλληλα με ιντρίγκαραν…»
Της Ελευθερίας Σπυράκη, Συντάκτρια VerySorry.gr
Άκουγα και εγώ για τις περιβόητες «50 Αποχρώσεις του Γκρι» και έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει μεταξύ του εσωστρεφή Christian και της«άβγαλτης» φοιτητριούλας Anastasia.
Αν και ήμουν από τους τύπους που δεν είχαν διαβάσει ούτε μια σελίδα από τα τρία βιβλία που είχαν κυκλοφορήσει ή για την ακρίβεια, διάβασα δυο σελίδες, βαρέθηκα και το άφησα στην άκρη, είπα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στον Mr Grey και πήγα να δω την ταινία.
Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με την υπόθεση, καθώς άλλα άκουγα να περιγράφουν οι φαντασιόπληκτες φίλες μου και άλλα είδα να εξελίσσονται. Όπως και να έχει το όλο story έκρυβε μερικά στοιχεία με γοήτευσαν και παράλληλα με ιντρίγκαραν, όπως για παράδειγμα η μεταξύ σχέση του kinky ζευγαριού, που ενώ έκρυβε αρκετή δόση μαζοχισμού και φετιχισμού, σε κάποια σημεία πήγαζε και ένα είδος ρομαντισμού.
Το να ξυπνάς άλλωστε μία ωραία πρωία και να συναντάς τον «ΑΝΤΡΑ» που θα σου αλλάξει την ζωή, με την φιλοσοφία και τα τεχνάσματα του, ιδιαίτερα στον ερωτικό τομέα δεν είναι και λίγο πράγμα εδώ που τα λέμε.
Πάντως αν με ρωτούσε κανείς τι θα κρατούσα κυριολεκτικά από την συγκεκριμένη ταινία, σίγουρα θα ήταν το Play room, με τα «βρώμικα» ερωτικά παιχνίδια, αλλά και την σχέση του Christian και της Anastasia, έστω και με λιγότερο «ξύλο».
Το Δις Εξαμαρτείν….
Του Αναστάση Δαφνή, Συντάκτης VerySorry.gr
Όλα ξεκίνησαν όταν η Ε.Λ Τζέιμς σκέφτηκε να γράψει τις φαντασιώσεις της σε ένα βιβλίο για την ακρίβεια σε 3 και μετά τις κάνει και ταινία. Εγώ βλέποντας την ταινία και μάλιστα 2 φορές (για επαγγελματικούς λόγους φυσικά), κάθε φορά ζήλεψα και κάτι διαφορετικό. Την 1η φορά που την είδα (μη γνωρίζοντας τι έβλεπα –λέμε τώρα-) ζήλεψα την ζωή του Mr. Gray όχι τόσο την ερωτική όσο την επαγγελματική του αποκατάσταση, το σπίτι του, τα άπειρα αυτοκίνητα, το ελικόπτερο και γενικά τα υλικά αγαθά του. Την 2η φορά που την είδα νομίζω ότι ζήλεψα ΚΑΙ ΠΑΛΙ τον Mr. Gray αυτή την φορά διότι σκέφτηκα όλοι θα θέλαμε να έχουμε κάποια «Αναστασία» στην ζωή μας. Να τα ανέχεται «τα πάθη» κάποιου κάτω από το πρίσμα του έρωτα και της αγάπης. Επιπλέον το μοτίβο της αθώας Αναστασίας είναι ένα «μοντέλο» που τείνει να εξαφανιστεί άρα αυτό είναι το πιο ζηλευτό από όλα!!!!
Δεν είναι αυτή η συνταγή της ευτυχίας….
Της Γιώτας Πανοπούλου, Συντάκτρια VerySorry.gr
Βλέποντας τις 50 αποχρώσεις του Γκρι στ’ αλήθεια προβληματίστηκα. Κυρίως σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Η συγκεκριμένη ταινία πιστεύω ότι είναι αριστουργηματική αλλά ταυτόχρονα εκνευριστική. Είναι πηγή ταύτισης για πολλές γυναίκες καθώς αποτελεί την υπερβολή πραγμάτων που όλες έχουμε ζήσει πάνω κάτω. Μας βάζει ξεγυμνωμένους, απέναντι, στις αδυναμίες μας: σχέσεις μας που ενώ μας δυστυχούν, ελπίζουμε στην βελτίωσή τους, ακόμα και αγάπες ή έρωτες που ονομάζαμε τρομερούς αλλά ουσιαστικά ήταν απλή εξάρτηση.
Δεν ζηλεύω τίποτα από τις ζωές της Αναστασίας ή του κου Γκρέυ. Δεν θα θελα ποτέ να μπω στη διαδικασία να ζήσω κάτι καταστροφικό για μένα σε συναισθηματικό και σωματικό επίπεδο. Ούτε όμως και να έχω μόνη πηγή φωτεινότητας στη σκοτεινή ζωή μου, τα πλούτη. Προτιμώ την ασφάλεια και την σταθερότητα που προσφέρει ένας άνθρωπος που σ’ αγαπά πιο πολύ από ότι σε θέλει. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν πεθαίνει από πόθο για σένα.
Αν όμως τύχαινε ποτέ να βρεθώ σε ανάλογη θέση με την Αναστασία, το μόνο που θα «ζήλευα» είναι η σανίδα σωτηρίας που της προσφερόταν όσο περνούσε αυτό το συναισθηματικό τέλμα. Κι ας μην την χρησιμοποίησε. Θα θελα σε ανάλογη περίπτωση, να είχα την οικογένεια της που ήταν κοντά της. Την υπέροχη συγκάτοικο που με την τρυφερότητά της την πρόσεχε έστω και αν δεν ήταν συνέχεια μαζί της. Είναι σημαντικό όταν νιώθεις πως κατρακυλάς προς τον πάτο, να χεις από κάπου να πιαστείς.
Ελπίζω λοιπόν σαν θεατής της ταινίας, στο sequel η ηρωίδα μας να μπορέσει να βγει από το αδιέξοδο με αυτόν τον τρόπο.
Ο άνδρας των ονείρων μου…
Της Χρυσάνθης Στέτο, Συντάκτρια του VerySorry.gr
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για Το Κορμί και για Το Δωμάτιο ακόμη μια φορά. Να μιλήσουμε για το ελικόπτερο – και την ικανότητα ενός πολύ-δισεκατομμυριούχου να το οδηγεί στα 27 του χωρίς συγκυβερνήτη; Να σταθούμε στο διώροφο ρετιρέ σε ουρανοξύστη – γεμάτο με έργα τέχνης και αθόρυβο υπηρετικό προσωπικό που σκουπίζει την κάθε πατημασιά, αλλά ποτέ δεν αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του; Να μείνουμε στο γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής έχει μεν υπέρ-πλούσιους γονείς, αλλά ότι έχει και έχει κάνει είναι έργο προσωπικής προσπάθειας και δουλειάς;
Σοβαρά τώρα. Καμία επαφή με την πραγματικότητα. Που γίνονται αυτά;!