Την αείμνηστη και εμβληματική προσωπικότητα της Μελίνας Μερκούρη τιμά η Google στο σημερινό doodle της με αφορμή την συμπλήρωση 95 χρόνων από τη γέννηση της.
Σαν σήμερα 18 Οκτωβρίου θα γινόταν 95 ετών. Λένε πως το 18 ήταν το τυχερό της νούμερο. Δεν είναι τυχαίο που στις 18 Μαΐου γνώρισε στις Κάννες τον άντρα της ζωής της, τον Ζιλ Ντασέν. Η Μαρία Αμαλία (Μελίνα) Μερκούρη, μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και ηγετική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα παραμένει για πάντα στις καρδιές μας! Από τις γυναίκες που λατρεύουν οι περισσότερες για να μισούν!
Το πρόσωπο της σπουδαίας Ελληνίδας ηθοποιού και πολιτικού διακρίνεται σε γαλάζιες αποχρώσεις με φόντο τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, έναν έξοχο συμβολισμό του μεγάλου της απωθημένου: της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα από τη Βρετανία.
“Όταν επιστρέψουν τα μάρμαρα στην Ελλάδα και δεν θα ζω πια, θα ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΩ” έχει πει η ίδια!
Όλοι εμείς οι νέοι δημοσιογράφοι θα θέλαμε να την είχαμε γνωρίζει… έστω για μια δήλωση της! Κάθε της συνέντευξη ήταν μια ιστορία! Τα λόγια της άφηναν εποχή! Για να καταλάβετε τι εννοώ ακούστε το παρακάτω:
Play please:
Ο παππούς της Μελίνας, Σπυρίδων Μερκούρης, είχε διατελέσει για πολλά χρόνια δήμαρχος Αθηναίων. Ο πατέρας της, Σταμάτης Μερκούρης, ήταν αξιωματικός του Ιππικού και υπουργός, ενώ για πολλά χρόνια συμμετείχε στη διοίκηση της ομάδας του Παναθηναϊκού. Ο θείος της, Γεώργιος Μερκούρης, είχε ακροδεξιές πολιτικές απόψεις και ήταν ιδρυτής του Ελληνικού Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, καθώς και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας την περίοδο της Κατοχής.
Σημαντική και η πορεία της στο διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο. Κέρδισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών επίσης, μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για το Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday) -ήταν σταθμός στην ζωή της-, το οποίο έχασε απ’την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.
Όσοι ξέρουν την Μελίνα την χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο απλό!
“Είμαι πολύ τσιγγάνα για να κάνω κανονική ζωή γυναίκας. Χαίρομαι να ξυπνάω αργά, να κοιμάμαι αργά, να έχω φίλους, με δυο λόγια να κάνω ζωή σουλτάνου. Θέλω η μέρα μου να τελειώνει τα χαράματα…” δήλωνε η ίδια!
Μεγάλη στιγμή:
Στην είδηση του θανάτου της, στις 6 Μαρτίου του 1994, ο διεθνής Τύπος προέβη σε αναλυτικά αφιερώματα της ζωής της μυθικής Ελληνίδας. Την ίδια ώρα, στο Μπρόντγουεϊ τα θέατρα παρέμειναν κλειστά την ώρα που πάνω από ένα εκατομμύριο συγκινημένοι πολίτες την συνόδευαν στην τελευταία της κατοικία, στο Α΄Νεκροταφείο.
Δείτε εδώ τι έχει πει για την ίδια ο σχεδιαστής Jean Paul Gaultier
Αναστάσιος Ε. Δαφνής