Ο σκηνοθέτης της παράστασης “Ύποπτη Για τον Φόνο Μου”, σε μία άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη.
Είναι πολυπράγμων και αρκετά ενδιαφέρων χαρακτήρας. Τον “ανακαλύπτεις” και τον μαθαίνεις μέσα από τα έργα του. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, ασχολήθηκε από πολύ μικρός με το θέατρο και τη ζωγραφική. Σπούδασε στο τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, για χάρη των γονέων του. Έχει ασχοληθεί με αρκετούς τομείς στη καριέρα του (Standup comedy, μίμηση, τηλεόραση και κινηματογράφος). Η μεγάλη του αγάπη όμως είναι το θέατρο.
Φέτος σκηνοθετεί την παράσταση ‘’Υποπτη Για τον Φόνο μου” η οποία έχει στεφθεί με μεγάλη επιτυχία.
Ποιο είναι το story αυτής της παράστασης;
O νεαρός αστυνομικός Τζόρτζ Φέρμπεν ερευνά την υπόθεση δολοφονίας της Άννα Γουόρεν, που τάραξε την κοσμική ζωή της Νέας Υόρκης. Οι ύποπτοι… πρόσωπα οικεία, στενά συνδεδεμένα μαζί της. Το πορτραίτο της, τον καθιστά δέσμιο της γοητείας της. Μέσα από τις ανακρίσεις και τις μαρτυρίες, βγαίνει το «πόρισμα» της ενοχής του καθενός. Όλοι είχαν λόγο να την δολοφονήσουν! Ποιος το έκανε όμως; Ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα; Πού βρίσκεται η αλήθεια πίσω απ΄όλες αυτές τις αντιφατικές καταθέσεις; Μέσα σε μια στιγμή μπορούν όλα να ανατραπούν! Ο δολοφόνος ξέρει να κρύβεται καλά….
Τι σε επηρέασε ώστε να το ανεβάσεις στη σκηνή του θεάτρου; Για ποιο λόγο αξίζει να την δει ο κόσμος;
Πέρυσι είχα παρακολουθήσει ένα σεμινάριο μέσω του erasmus, με εισηγήτρια την Αθηνά Παππά. Το σεμινάριο ήταν μια ειδίκευση πάνω στην noir αισθητική όλων των παραστατικών τεχνών. Μου γεννήθηκε η αγάπη για την noir αισθητική και θέλησα να δημιουργήσω μια παράσταση που θα την μεταφέρει στο θέατρο και στους θεατές. Προσπάθησα να αποδώσω λοιπόν με κοστούμια, σκηνικά και μουσική, όλη την αίσθηση της δεκαετίας των 50’s και πιστεύω οτι το πέτυχα. Θα ήταν κρίμα κάτι τόσο όμορφο και δουλειά τόσων μηνών να καταχωνιαστεί στα συρτάρια. 
Θα ήθελα ο θεατής να απολαύσει τη παράσταση σαν να έβλεπε ένα κλασσικό film noir σε έναν παλιό κινηματογράφο. Θέλω να κρατήσει φεύγοντας από το θέατρο την αίσθηση και να θυμάται τους χαρακτήρες που θα δεί επί σκηνής. Αξίζει να το δει κάποιος γιατί όλοι η ομάδα έδωσε το καλύτερο εαυτό της, χρόνο και αγάπη σε αυτή την δουλειά. Μην ξεχνάμε, οι ομάδες γράφουν ιστορία, και εμείς φέτος είμαστε ομάδα.
Έχεις ανθρώπους και φέτος (π.χ Νικόλας Γεωργάνης και Λούλα Τριαναταφύλλου) με τους οποίους έχεις ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν. Ως καλλιτέχνης, δίνεις βάση στο ταλέντο ή στην οικειότητα που θα έχεις με κάποιον, για να συμμετέχει σε κάποιο έργο σου;
Με μερικούς ανθρώπους είμαστε πλέον οικογένεια. Σίγουρα για να επιλέξω έναν ηθοποιό θα πρέπει να ταιριάζει για το ρόλο. Δοκιμάζω και δοκιμάζομαι. Δεν θα έπερνα κάποιον που δεν θα ταίριαζε με το σύνολο. Όταν δημιουργείς μια ομάδα κοιτάς όλες τις παραμέτρους, ύψος, βάρος, χρώμα δέρματος και άλλα. Ένας ζωγράφος για να δημιουργήσει έναν πίνακα συνδυάζει τα χρώματα ώστε να δέσουν αρμονικά μεταξύ τους. Αυτό κάνει και ένας σκηνοθέτης. Ο χαρακτήρας βέβαια είναι αστάθμητος παράγοντας. Δεν μπορείς να ταιριάξεις με όλους, αλλά αν μπορείς να συνεργαστείς αρμονικά τότε συνεχίζεις.
Έχει υπάρξει κάποιο απρόοπτο κατά τη διάρκεια της παράστασης, που να σε έφερε σε δύσκολη θέση;
Πολλά πράγματα έχουν συμβεί, από το να ξεχάσει ένας ηθοποιός τα λόγια του, που είναι και ανθρώπινο να πάθει κανείς σεντόνι, όλοι έχουμε πάθει πάνω στη σκηνή, ως και να μου έρθει το σκηνικό στο κεφάλι. Πέρυσι στο «δείπνο βασιλισσών» στην ίδια παράσταση κιόλας, έσπασε ένα τακούνι, πήγα να πνιγώ απ’ ένα κρουασανάκι και έπεσε και το κουρτινόξυλο στο κεφάλι ενός ηθοποιού. Σε άλλη παράσταση μου σκίστηκε το κοστούμι επί σκηνής και αναγκάστηκα να βγάλω όλο το έργο με σκισμένο παντελόνι. Βέβαια όλα αυτά τα θυμάσαι και γελάς, σε φέρνουν σε δύσκολη θέση και αμηχανία εκείνη τη στιγμή, δεν τα κουβαλάς στο σπίτι σου. Αυτά θα μας μείνουν και θα θυμόμαστε αύριο, μεθαύριο.
Τι θα σε έκανε να μην ξανασυνεργαστείς με κάποιον ηθοποιό;
Ο χαρακτήρας του και ο τρόπος συμπεριφοράς του. Έχω συνεργαστεί με αρκετούς ηθοποιούς περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς, το χειρότερο όμως για μένα είναι να ξεχνούν από πού ξεκίνησαν και ποιος τους βοήθησε να κάνουν κάτι. Τίποτα δεν είμαστε αλλά όλοι προσπαθούμε να γίνουμαι κάτι.
Με κακοήθειες και παιδιάστικες συμπεριφορές το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γίνουμε αντιπαθείς. Η αγένεια είναι το πιο άσχημο πράγμα στον άνθρωπο, όχι μόνο στον ηθοποιό.
Που σε έχει βοηθήσει η τέχνη του θεάτρου, όσον αφορά την προσωπικότητα σου; Τι οφέλη έχεις αποκομίσει;
Μου έμαθε την πειθαρχία, το σεβασμό και να σκέφτομαι πιο γρήγορα.
Υπάρχουν συνάδελφοι του χώρου, που να τους θεωρείς “δεύτερη οικογένειά” σου;
Ναι φυσικά. Ύπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τους θεωρώ οικογένεια μου όπως σου είπα και σε προηγούμενη ερώτηση, όπως υπάρχουν και άνθρωποι στο χώρο που τους ακούω και τους εμπιστεύομαι. Βέβαια στο τέλος θα κάνω αυτό που θέλω εγώ, καθότι είμαι αρκετά τολμηρός. Τέλος, υπάρχουν και άνθρωποι που τους θεωρούσα οικογενειά μου και δεν θέλω να τους βλέπω πια!
Σε ποιο project σου θεωρείς ότι έβαλες περισσότερα αυτοβιογραφικά στοιχεία (και γιατί);
Στο «Not now… on Saturday”. Το κείμενο προέκυψε μέσα σε μια στιγμή, μετά από έναν καυγά με έναν εκ των δυο καλύτερων φίλων μου, για το ποιός θα πλύνει τα πιάτα. Ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι. Το έργο αναφερόταν στα πέντε στάδια της απώλειας (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή) που βιώνει ένας άνθρωπος όταν χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο και σε συνδυασμό με τον OCD χαρακτήρα που υποδυόμουν αυτό γιγαντώθηκε. Ένα έργο installation art, που συνδύαζε λόγο, ήχο, βίντεο και φώς και ενώ είχε δημιουργηθεί για να ταξιδέψει σε festival αποκλειστικά, παίχτηκε και ως μεταμεσονύχτια παράσταση. Αυτό το έργο το αγάπησα πολύ γιατί είχε τρομερές εκρήξεις και ωραίο λυρικό – έμμετρο λόγο. Το «γιατί» θα μου επιτρέψεις να το κρατήσω για τον εαυτό μου.
Έχεις αγγίξει ευαίσθητα θέματα της κοινωνίας, μέσα από τα έργα σου (ομοφυλοφιλία, παράνομος έρωτας, απόκρυψη αλήθειας σε φιλικές σχέσεις κ.α). Ποιος είναι ο στόχος σου όταν οι θεατές βλέπουν την δική σου μάτια σ’ αυτά;
Δεν υπάρχει στόχος, ούτε σκοπός. Εγώ δημιουργώ εικόνες και πλάθω χαρακτήρες βάση του έργου που έχω κάθε φορά. Το τι θέλει να κρατήσει ο θεατής όταν φύγει από το θέατρο είναι στη δική του κρίση.
Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σου; “Δίνεσαι” με τη μία ή κρατάς τις άμυνες σου;
Β. Ποια στοιχεία, κατά τη γνώμη σου, είναι αυτά που κάνουν μία σχέση μακροχρόνια;
Α. Δίνομαι και είμαι ανοιχτό βιβλίο. Όσο εύκολα ανοίγομαι τόσο εύκολα μπορώ να κλείσω. Στον έρωτα δεν υπάρχουν άμυνες.
Β. Η διαφορετικότητα, η αλήθεια, τα αστεία και το μη αναμενόμενο.
11.Τι ακολουθεί μετά το “Ύποπτη Για τον Φόνο Μου”; Ποια είναι η επόμενή σου δουλειά;
Προς το παρόν θεατρικά, επιθυμώ να απολαύσω το ταξίδι της παράστασης μας, ωστόσο, ήδη σκέφτομαι το επόμενο έργο που θέλω να γράψω και θα είναι κωμωδία. Ένα είδος που αγαπώ και γνωρίζω πολύ καλά. Τέλος, τηλεοπτικά θα τα λέμε κάθε μεσημέρι από τη συχνότητα του «Νέου έψιλον» και από την εκπομπή «Στο σπίτι με τη Νένα».
“Ύποπτη για τον φόνο μου“
Χώρος: Θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής
Αγίου Όρους 16 & Λ. Κωνσταντινουπόλεως 115, Κεραμεικός (πλησίον Μετρό Κεραμεικός)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη & Πέμπτη, στις 21:15
Διάρκεια: 100’
Εισιτήρια: 13 € (κανονικό),10 €(μειωμένο για φοιτητές, ανέργους & ΑΜΕΑ)
και 6 €(ατέλειες)
Γιάννης Μαυρίδης