Πόσο πολύ εκφράζει την Κωνσταντίνα Μιχαήλ το μότο το οποίο υιοθετεί στη σειρά και λέει ότι ίσως στις ακραίες καταστάσεις η λύση να βρίσκεται στα πιο απίθανα μέρη και όχι εκεί που ψάχνουμε συνήθως;
Τι λέει η ίδια στο Βήμα;
«Όταν βρέθηκα σε δύσκολη κατάσταση στη ζωή μου, όταν δεν έβρισκα ευκαιρίες, δεν άνοιγε τίποτα ούτε επαγγελματικά ούτε προσωπικά και έβλεπα ότι όλη αυτή η κατάσταση άρχιζε να με επηρεάζει όπως και η καθημερινότητα και η κατάσταση στη χώρα, ένιωσα πως όλο αυτό δεν οδηγούσε πουθενά. Προτίμησα να μην ακολουθήσω τον δρόμο της ψυχοθεραπείας. Έβρισκα πράγματα τα οποία με έκαναν να φεύγω εντελώς από την καθημερινότητα, αποφάσισα να ασχολούμαι με το σώμα και όλο αυτό με οδηγούσε παρακάτω. Για παράδειγμα, όταν ήμουν νεότερη σπούδαζα Θεολογία, την οποία εγκατέλειψα για να γίνω ηθοποιός. Όταν η δουλειά μου δεν πήγαινε καλά, αποφάσισα και ξαναγυρίσω στη σχολή μου και να πάρω το πτυχίο μου και ίσως, αν τα κατάφερνα, να πήγαινα παρακάτω, να έκανα και μεταπτυχιακό. Ξαναέγινα φοιτήτρια και διάβαζα πάλι για πράγματα όπως η αρχή και το τέλος του κόσμου. Έγραφα, διάβαζα, είχα κασετίνα και έπαιρνα το λεωφορείο. Δεν σκεφτόμουν τα υπόλοιπα και επέστρεψα σε αυτό που έκανα όταν ήμουν μικρή. Έτσι κάπως λειτουργεί και το “κέρλινγκ”, σε βγάζει από το κυνήγι των χρημάτων, τη ματαιοδοξία και όλα όσα σε απασχολούν την εποχή που απογειώνεσαι ως επαγγελματίας και ως άνθρωπος. Ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό πάνω σε άλλες θρησκείες όπως το Ισλάμ, ασχολήθηκα με την αναπηρία και έκανα θέατρο για παιδιά με αναπηρίες. Συνάντησα παιδάκια που παλεύουν μόνα τους να αντέξουν, οικογένειες που προσπαθούν να φύγουν από αυτό το βάσανο. Έμαθα πώς το ξεπερνούν και συνεχίζουν. Εμείς που θεωρούμε δεδομένα τα πάντα στη ζωή, όταν έρχεται η στιγμή που μας λείπουν επινοούμε ξανά τη ζωή και την πραγματικότητά μας. Έβλεπα αυτά τα παιδιά και ένιωθα αχάριστη που δεν εκμεταλλευόμουν αυτά που είχα για να πάω παρακάτω».