Την ίδια στιγμή που οι διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών φαίνονται να συνεχίζουν μέσα σε ένα κλίμα υπόκωφης έντασης γύρω από θέματα έντονου κοινωνικού ενδιαφέροντος όπως το αφορολόγητο όριο, μια ξεχασμένη υπόθεση του Συμβουλίου της Επικρατείας μπορεί να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες συνέπειες στη πορεία των διαπραγματεύσεων.
Στις 5 Ιουνίου 2015 συζητήθηκε στην Ολομέλεια του Συμβούλιου της Επικρατείας η φορολογική υπόθεση μιας υπερπολύτεκνης οικογένειας, της οποίας η έκβαση θα κρίνει τι πραγματικά είναι το αφορολόγητο όριο. Το κύριο αίτημα της υπερπολύτεκνης οικογένειας ήταν να «κτίσει ένα αφορολόγητο» βάσει των στοιχειωδών δαπανών διαβίωσης, υπερβαίνοντας το αφορολόγητο που αναγνωρίζει ο νόμος. Ο συνήγορος της οικογένειας, κύριος Χρήστος Κλειώσης, υποστήριξε ότι το εισόδημα που δαπανήθηκε σε έξοδα που προορίζονται να καλύψουν στοιχειώδεις δαπάνες διαβίωσης όπως η διατροφή και η ένδυση δεν πρέπει να φορολογείται γιατί αλλιώς παραβιάζονται οι διατάξεις του Συντάγματος περί προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και σε αυτή τη περίπτωση ο δικαστής οφείλει να προσδιορίσει αυτές τις αφορολόγητες δαπάνες αφού δεν το κάνει ο νομοθέτης.
Πρόκειται για μια αρκετά «προωθημένη» για τα ελληνικά δεδομένα σκέψη, όμως το γεγονός ότι μέχρι και σήμερα δεν έχει εκδοθεί απόφαση από το Συμβούλιο της Επικρατείας δημιουργεί πολλά ερωτηματικά σχετικά με το τι τελικά θα γίνει δεκτό. Παράλληλα η αποδοχή ενός τέτοιου αφορολόγητου ορίου «αλα καρτ» κινείται στην τελείως αντίθετη κατεύθυνση από όσα φαίνεται να ζητούν οι δανειστές μας. Για αυτό το λόγο ίσως να μην υπερβάλλουν όσοι θεωρούν αυτή την υπόθεση
«δικαστική νάρκη» στις διαπραγματεύσεις, πράγμα που δικαιολογεί ίσως την τόσο μεγάλη καθυστέρηση στην έκδοσή της απόφασης.