Ο ηθοποιός Δημήτρης Πιατάς μίλησε στην εφημερίδα Real και μεταξύ άλλων τοποθετήθηκε στη νικήτρια της φετινής Eurovision αλλά και στα σχέδια που είχε ο πατέρας του για εκείνον.
Τι σκέφτηκες μαθαίνοντας για το φετινό βραβείο της Γιουροβίζιον;
Από τις ειδήσεις έμαθα πως κέρδισε ένας… άντρας – γυναίκα, με μούσι. Σκέφτηκα ότι είναι μια νέα αισθητική πρόταση, η οποία καταξιώθηκε με ένα βραβείο. Άκουγα τις συζητήσεις και σκεφτόμουν ότι είναι αισχρό να παριστάνεις πως δεν έγινε – το αν είναι αρνητικό ή όχι δε θα το κρίνεις εσύ την ίδια στιγμή που συμβαίνει, θα κριθεί «αύριο». Στο πανηγύρι της Γιουροβίζιον βραβεύτηκε προφανώς η διαφορετικότητα, η οποία πάντοτε έχει ενδιαφέρον στη ζωή. Ή την αποδέχεσαι ή είσαι ένας συντηρητικός που έχει οχυρωθεί στα στερεότυπα: η τραγουδίστρια με το μούσι, τα τέρατα από τη Φιλανδία, η φούστα του Σάκη… Αυτή η βράβευση, όπως και χιλιάδες άλλα γεγονότα, δηλώνουν ότι ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα πάντα αλλάζουν – άρα και η αισθητική. Οφείλεις αν θέλεις να είσαι ένας παρών πολίτης και όχι «νεκρός», να αντιληφθείς την αλλαγή. Να αποδεχτείς αυτό που έρχεται για να βρεθείς στο αύριο. Διότι το ανθρώπινο είδος, είτε με μούσι, είτε κόντρα ξυρισμένο, θα συνεχίσει να εξελίσσεται. Οτιδήποτε παραμένει στάσιμο είναι νεκρό – κι αυτό είναι κανόνας και της φυσικής και της ζωής. Η σημερινή μόδα είναι η πρωτοπορία του χθες.
Ο πατέρας σου δεν ήθελε έναν ακόμα λογιστή στην οικογένεια;
Θα έλεγα ότι ο μπαμπάς μου δεν ενδιαφερόταν για μένα. Τον καταλαβαίνω, προσπαθούσε κι εκείνος να επιβιώσει, ξαναπαντρεύτηκε, δεν είναι απλό να χάνεις τη σύντροφό σου. Η μάνα είναι ο συνδετικός ιστός που κρατάει όρθιο ένα σπίτι. Αν υπάρχει κάτι θετικό σε όλο αυτό, ήταν ότι η στάση του μου έδωσε τη δυνατότητα να αυτονομηθώ. Να καταλαβαίνω, δηλαδή, ότι μπορώ μια χαρά να τα βγάζω πέρα στη ζωή, και ας ήμουν ένα αδύναμο πλάσμα, τρυφερό με χιούμορ και περίεργα μάτια τεράστια, το οποίο ζούσε με όνειρα και φαντασιώσεις. Δεν περιέχει ίχνος μελό αυτή η ιστορία. Απλώς μου έδωσε τη δύναμη να περπατήσω με τα δικά μου πόδια στην πραγματικότητα και να συνειδητοποιήσω ότι είναι πολύ πιο δυνατή και ευρηματική από την προσωπική μας φαντασία. Εάν το 1977 που πρωτογνωριστήκαμε μας έλεγε κάποιος ότι θα ερχόταν μια μέρα που θα έπεφτε το Τείχος, θα άνοιγε το Σιδηρούν Παραπέτασμα και ο κομμουνισμός δεν θα υπήρχε, ότι η Ελλάδα θα οδηγείτο σε χρεωκοπία και η καθημερινότητα θα έμοιαζε με ταινία επιστημονικής φαντασίας θα τον πιστεύαμε;