Το «Λες και ήταν χθες» δεν είναι ποίηση, ούτε μυθιστορία, είναι ένα λαογραφικό και αυτοβιογραφικό αφήγημα της Αγγελικής Συρρή –Στεφανίδου, που προσπαθεί να μας γυρίσει πίσω στα χρόνια της αθωότητας της δημιουργού του αλλά και στα πλούσια από ελπίδες και προσπάθειες κοινωνικές και ατομικές των Ελλήνων μεταπολεμικά χρόνια, όταν ο κουρασμένος λαός μας διψούσε και μοχθούσε για πρόοδο και ευημερία.
Μια γεύση του βιβλίου από το απόσπασμα που ακολουθεί
«Μέσα σε καθένα απ’ τα καράβια βρίσκεται πάντα, τουλάχιστον ένας Χιώτης ναυτικός. Καθώς προσπερνά, λοιπόν, απ’ αλάργα ο εργάτης της θάλασσας, χαιρετά τους δικούς του μέσ’ απ’ το πλωτό κάτεργο που ζει και δουλεύει αποκλεισμένος για μήνες, ίσως και για χρόνια.
Για σκέψου… Σκέψου να λείπεις από το σπίτι σου τόσο διάστημα, να ‘χεις να δεις καιρούς και ζαμάνια τα παιδιά, τη γυναίκα, τη μάνα σου, φέρνοντας βόλτα τους ωκεανούς και τις Ηπείρους, όταν, ξαφνικά, ακούς πως κλείστηκε ναύλο από τον Περσικό στη Μαύρη Θάλασσα κι από κει πίσω στη Τζιμπεράλτα για Καναδά.
«Αχ», λες, «μακάρι να πιάσει στη Χίο για στόρια και μπόνκερ. Κι αν είσαι τυχερός και πραγματοποιηθεί η ευχή σου κι έρθει το όρντινο να φουντάρεις «αρόδου όξω απέ το Κάστρο», τότε, όσες – λίγες – ώρες θα χρειαστούν ώσπου να σου φέρουν τα πράματα, το νερό και τα καύσιμα, τότε θα ‘ρθει και το καϊκάκι του Λιμεναρχείου φορτωμένο με τις γυναίκες και τα παιδόπουλα, που θα σου βαστούν ούζο, λάδι, μαστίχα, παστελαριές, παξιμάδια, λίγη χαρά, δυο βιαστικά χάδια και δυο πικρά φιλιά.
Κι ύστερα, σαν απ’ τη μια εσύ θα ξεμακραίνεις με ρότα τα Δαρδανέλια και τη μαύρη ξενιτιά, χαιρετώντας με σφυρίγματα θρηνητικά και με την τσιμινιέρα να καπνίζει το παράπονό σου το μαύρο, από την άλλη, το καΐκι θα μπαίνει πίσω στο λιμάνι και τ’ άσπρα του μαντήλια θα σ’ αποχαιρετούν, ώσπου βαριά από τα δάκρια να μην σηκώνονται πια στον αγέρα.
Μα… αν τύχει κι η ελπίδα σου δεν πραγματοποιηθεί… Περνάς με τις στροφές της μηχανής κομμένες, αργά-αργά, μίλι με το μίλι, με τα μάτια καρφωμένα μέσ’ απ’ τα κιάλια στη στεριά, όπου να… θαρρείς πως ξεχωρίζεις το χρυσό κεφαλάκι της Μυρτούλας, τα μαύρα μάτια του Παντελή, το γλυκό το γέλιο της αγάπης σου και το δάκρυ της μάνας, εκεί, στο μόλο του Αφανή Ναύτη στο Βροντάδο ή στην άκρη, στο φάρο της Λαγκάδας και… προς στιγμή παρηγοριέσαι. Κι απέ, πας και ξεπλένεις την πίκρα με μια μπουκάλα ουίσκι, ρίχνεις και δυο φάσκελα στον ουρανό σαν σήματα μορς σιχτιρίζοντας «κι έχει ο Θεός… Στο γυρισμό ίσως…».
Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί απόψε σε αίθουσα εκδηλώσεων του δήμου Ηλιούπολης
