Η Βάσια Παναγοπούλου ερωτεύθηκε!
Η ταλαντούχα ηθοποιός τα τελευταία χρόνια απασχολεί τη δημοσιότητα μόνο με τη δουλειά της και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της!
Η αλήθεια είναι πως διανύει μία δημιουργική περίοδο και έχει ρίξει όλη την ενέργεια της στον πολυχώρο “Χυτήριο”.
Τον Οκτώβριο του 2012, το θεατρικό έργο «Corpus Christi», στον εν λόγω χώρο, προκάλεσε την «ιερή» αγανάκτηση και διαμαρτυρία ενός πλήθους περίπου 200 πολιτών, ανάμεσά τους και βουλευτές της «Χρυσής Αυγής», καθώς θεωρούσαν το περιεχόμενο του έργου βλάσφημο.
Ο ηθοποιός Λαέρτης Βασιλείου, που συμπρωταγωνιστούσε μαζί με τη Βάσια, είχε δεχθεί τότε τα εντονότερα πυρά από το συγκεκριμένο πλήθος!
Σύμφωνα λοιπόν με έγκυρες πληροφορίες, ο ηθοποιός ελληνοαλβανικής καταγωγής, έχει κλέψει την καρδιά της ηθοποιού.
Μάλιστα πρόσφατα έγραψε και ένα κείμενο στο site mediasoup, για μια Βασιλική. Λέτε να το έγραφε για την καλή του;
Διαβάστε το!
“Βασιλικός στο παραθύρι…
Εκείνος περίμενε πάντα στο ίδιο σημείο τού δρόμου… Πάντα μόνος του… την ίδια ώρα κάθε μέρα… Τα ρούχα και το κούρεμα του να θυμίζουν κάτι από την ευγένεια μιας ασπρόμαυρης ταινίας… Μοναδική του παρέα ένα χαμόγελο στα χείλη, εκεί στην άκρη, ντροπαλό… Στα χέρια του ένα τριαντάφυλλο κατακόκκινο… Πιστός σε ένα ανείπωτο ραντεβού… Με την μοίρα… Πλησιάζω και για να πιάσω κουβέντα τον ρωτάω αν ξέρει κάποιο ανθοπωλείο εδώ κοντά… Με κοιτάει… Σιωπηλά… Το γαλάζιο του βλέμμα με τραβάει σαν δροσερή θάλασσα… Βουτάω… Ζέστη ε…; Δεν απαντάει… Μου τείνει να μυρίσω το τριαντάφυλλο… Γαλήνη… Ανάβει ένα τσιγάρο… Κάνω το ίδιο…
ο Λ. (με παρακάλεσε να μην αναφέρω το όνομα του) ακουμπάει την πλάτη στον τοίχο και χωρίς να με κοιτάει άρχισε να μου λέει την ιστορία της γυναίκας με το πιο ωραίο χαμόγελο του κόσμου που σε κοιτάει πάντα με τα αμυγδαλωτά μάτια ενός τρομαγμένου ελαφιού… Αυτή, που γεννήθηκες να θαυμάζεις… που θα την καρτερούσες κάθε σούρουπο εκεί… που ήθελες να γεννήσει τα παιδιά σου… και… γιατί… έτσι…!
ο Λ. μιλάει και ο χρόνος έχει σταματήσει…
Αν περιμένεις λίγο, μου λέει, θα την δεις να βγαίνει εκεί, στο παραθύρι της… Είναι απόγευμα πια και τέτοια ώρα ποτίζει τον βασιλικό της…
Εγώ να έχω μεθύσει από εικόνες και μυρωδιές… Φυσάω τον καπνό μου και χάνομαι στους κύκλους του…
Να την, με σκουντάει… Κοιτάω μαγεμένος… Μια μορφή… φευγαλέα… Σιγομουρμουρίζει το βασιλικός θα γίνω στο παραθύρι σου… Μια στιγμή, αέναη… Μου αφήνει το τριαντάφυλλο στο χέρι και κάνει να φύγει… Άμα κατέβει να της το δώσεις… Περίμενε, πως την λένε; Δεν ξέρω μου απαντάει… Δεν έμαθα ποτέ… Αλλά εγώ την έχω βαφτίσει Βασιλική…”!