Ο γνωστός ηθοποιός, Αλέξανδρος Τρανουλίδης, αποκαλύπτεται σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο backstage24.gr
Έχει ενσαρκώσει ρόλους σε πολλές σειρές, θεατρικές παραστάσεις διαφημίσεις και κινηματογράφο. Οι περισσότεροι τον μάθαμε καλύτερα και τον αγαπήσαμε από την επιτυχημένη σειρά του Mega “Μάλιστα σεφ”, όπου κατείχε τον ρόλο του Sous Chef!
Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ηθοποιία;
“Από πολύ μικρός 9-10 χρονών έστηνα θεατρικές παραστάσεις παρέα με τα αδέρφια μου, στην γειτονιά μου, στην αγίου Βασιλείου,σε ένα παραγκάκι που είχε ο παππούς Αχιλλέας για κοτέτσι.Διάβαζα θεατρικά βιβλία που μας αγόραζε ο πατέρας μου από παλαιοπωλεία στο υπόγειο στο Μοναστηράκι. Στο δημοτικό συμμετείχα στην πρώτη θεατρική παράσταση,μπροστά σε κοινό,στην ερασιτεχνική ομάδα που την είχε η πρώτη δασκάλα μου Έφη Καπινιάρη. Επίσης οι γονείς μου μας πήγαιναν συχνά σε κωμικές παραστάσεις. Όλα αυτά σε συνάρτηση και με τις κωμικές βιντεοταινίες της εποχής που βλέπαμε στο VHS μιας ξαδέλφης μου,μου κόλλησαν το μικρόβιο. Ένα σύμπλεγμα,λοιπόν,αναμνήσεων και εσωτερικής συναισθηματικής έλξης με ώθησαν από μικρό να είμαι σε συνεχή σχέση με την υποκριτική τέχνη.Πάντα λοιπόν θεωρούσα την ηθοποιία ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και ακόμα την θεωρώ. Μια αστεία ιστορία που εγώ δεν τη θυμάμαι, αλλά μου την έχουν πει οι δικοί μου,είναι όταν είχαμε πάει οικογενειακώς σε μια παράσταση που πρωταγωνιστούσε ο Βέγγος, και εγώ μικρούλης δεν τον είχα ξαναδεί παρά μόνο στην τηλεόραση.Κάποια στιγμή σε έναν δραματικό μονόλογο του και ενώ είχε απόλυτη ησυχία,εγώ φώναξα ψευδά στη μαμά μου «Αφτόθ δεν είναι ο Βέγγοθ…αυτός είναι μ…θ!» και όλο το θέατρο ξέσπασε σε γέλια. Αρκετά χρόνια αργότερα όταν τον γνώρισα από κοντά,του ζήτησα συγνώμη, αλλά αυτός ούτε που το θυμόταν”.
Έχετε συμμετάσχει σε πολλές σειρές,διαφημίσεις,ταινίες και παραστάσεις ποιος ρόλος θα λέγατε ότι σας ταίριαζε καλύτερα;
“Οσο μεγαλώνω αλλάζω. Ο δασκαλός μου Κ.Νταλιάνης θυμάμαι,με τον ιδιαίτερο τρόπο του, μου είχε πει, «Εσύ Αλέξανδρε μου, είσαι χαμαιλέωντας. Παίρνεις χρώματα από την σκηνή και συνέχεια αλλάζεις». Κι έτσι συμβαίνει και στην ζωή μου. Κάθε χρόνος που περνά εκτός από την φυσική φθορά που επιβάλλεται στο σώμα μου, δημιουργείται και μια εσωτερική αλλαγή στην ιδιοσυγκρασία μου που διαφαίνεται συν αθροιστικά και μονό κάποιος που έχει να με δει αρκετό καιρό,την καταλαβαίνει. Αυτό λοιπόν με προσδιόριζε και με τους ρόλους που με καλούσαν να ενσαρκώσω. Οι σκηνοθέτες που με διάλεγαν για τον εκάστοτε ρόλο, έβλεπαν κάτι επάνω μου ή μέσα μου, που μπορούσε να κολλήσει με την σωστή απόδοση του ρόλου. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι ταυτιζόμουν με έναν νταβατζή ή ότι μου ταίριαζε καλύτερα, αλλά μπορώ να πω ότι προσέγγιζα με όσο το δυνατό καλύτερο τρόπο την εμπιστοσύνη του σκηνοθέτη στο να με διαλέξει για αυτόν τον ρόλο. Έπαιρνα κάτι και έδινα κάτι από μένα στον ρόλο. Στην ταινία του Χαραλάμπους «Δεμένη κόκκινη κλωστή» που έπαιζα έναν ακροδεξιόφασίστα,δεν μπορώ να πώ ότι δικαιολογούσα το τι έκανε ό ρόλος, και έτσι να τον αποδώσω σωστά,αλλα το ότι ο σκηνοθέτης είδε ότι εγώ θα μπορούσα να ταιριάξω στον ρόλο,κι έτσι με την καθοδήγηση του φθάναμε σε ένα θεμιτό αποτέλεσμα.Με λίγα λόγια το τι μου ταιριάζει είναι μια έννοια υποκειμενική και δεν μπορώ με απόλυτο τρόπο να ορίσω τον χαρακτήρα που ενσαρκώνω εκτός και εάν παίξω μια αυτοβιογραφική ταινία για τον Αλέξανδρο Τρανουλίδη”.
“Πολλοί ρόλοι. Ο Πεισθέτερος από την Χώρα των πουλιών, ο Χρεμύλος από τον “Πλούτο”, ο Οσίρα από το “Τειποτείο το αυγουστιάτικο φεγγάρι”,ο Τρύφωνας από το “Μάλιστα Σέφ”! αλλα ακόμα και ο Τάσος από “Με τα παντελόνια κάτω” του Θωμόπουλου. Όλοι, με τον τρόπο τους, πασχίζουν για τον συνάνθρωπο τους και μάχονται για το γενικό καλό. Αυτή είναι η φιλοσοφία και με αυτήν πορεύομαι”.
Η κρίση είναι παντού και βιώνεται καθημερινά.Εσείς ως ηθοποιός πως την βιώνεται;
“Εντάξει τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Όμως αισιοδοξώ και υπομένω. Τραβάω κουπί και αρμενίζω προς άγνωστη κατεύθυνση με σημαία την ελπίδα. Έχω διαλέξει ένα επάγγελμα το οποίο στην Ελλάδα, που η βαριά της βιομηχανία θα έπρεπε να είναι ο τουρισμός και η παιδεία,δυστυχώς αντιμετωπίζει την διαπαιδαγώγηση ως παρακατιανό τριτοξάδερφο. Χωρίς ρομαντισμούς και ουτοπίες η Ελλάδα έπρεπε να παράγει πολιτισμό και φιλοσοφία για να έχει να ζήσει και να παράγει ¨πλούτο και ανάπτυξη¨. Ανταυτού βλέπω μια Ελλάδα που είναι οκνηρή και εισάγει τα πάντα, άνευ αιτιολογίας και προγραμματισμού. Ελπίζω αυτό κάποτε να αλλάξει. Όλα τα ¨άλλα¨ θα έρθουν παρελκόμενα”.
Ποια τα επόμενα επαγγελματικά σχέδια θα σε δούμε κάπου το καλοκαίρι και την ερχόμενη σεζόν;
“Είμαι παντρεμένος με δύο παιδάκια-αγγελάκια. Η οικογένεια είναι το πάν για μένα. Εντάξει προστριβές και εγωισμοί υπάρχουν πάντα και παντού αλλά σε γενικά πλαίσια,όταν βλέπεις τα παιδιά σου και την περιπέτεια να τα μεγαλώσεις με υγεία,γεμίζει η ζωή σου όλη. Μιλώντας γενικά,δεν έχει σημασία εάν είσαι χωρισμένος, μαλωμένος, οικονομικά κατεστραμένος ή με υπερβολικό στρες και άγχος. Όταν συνυπάρχεις με τέτοιες υπάρξεις που σε κοιτάνε στα μάτια, σε φιλάνε και σε αγκαλιάζουν,όλα τα αλλά σου φαίνονται μηδαμινά και ανούσια. Το μόνο που θα μπορούσα να συμβουλεύσω έναν υπεύθυνο συνάνθρωπο μου που θέλει να μοιραστεί ανιδιοτελή αγάπη είναι να γίνει γονιός. Είτε φυσικά, είτε τεχνικά, είτε με υιοθεσία. ‘Ένας ηθοποιός που θέλει να κάνει ¨καριέρα¨ είναι πολύ δύσκολο να κάνει οικογένεια. Συνυπάρχουν πολλοί παράγοντες που το καθιστούν αρκετά δύσκολο.Ο κυριότερος είναι ο οικονομικός. Δεύτερον ο χρόνος που ¨δεν¨ έχει να διαθέσει ένας ηθοποιός είναι ένας ουσιαστικός παράγοντας. Και τέλος η πολυπλοκότητα της ιδιαιτερότητας του επαγγέλματος μας είναι τέτοια που έρχεται σε αντίθεση με την ευχέρεια του να δίνεσαι ολοκληρωτικά σε μια οικογένεια. Ανταυτού εάν δεν είσαι και τόσο φανατικός με την ”έννοια της καριέρας, πιστεύω ότι υπάρχει ζωτικός χώρος για αν επιτύχεις την συνύπαρξη με το επάγγελμα του ηθοποιού και την οικογένεια. Όλα είναι στο θέμα του μυαλού και στην συνύπαρξη σου με έναν άνθρωπο που ¨κατανοεί¨ το επάγγελμα σου και το σπουδαιότερο αγαπιέστε πραγματικά. Τώρα εάν έχεις και “θείο από την Αμερική” όλα είναι καλύτερα. Εγώ δυστυχώς δεν έχω”.
Επιμέλεια: Φαίη Τσακάνη