Είναι τα μοναχοπαίδια υπερευαίσθητα, εγωκεντρικά, κακομαθημένα; Συνήθως, όχι. Υπάρχουν, όμως, ορισμένα πράγματα που οι γονείς τους πρέπει να προσέχουν.
H αίσθηση της παντοδυναμίας
H πλήρης αφοσίωση της οικογένειας προς το μοναχοπαίδι τού δίνει ασφαλώς ένα αίσθημα ασφάλειας, αλλά μαζί και μια αίσθηση παντοδυναμίας. Παρ’ όλα αυτά, ενώ είναι ο «ήρωας» ή η «ηρωίδα» μέσα στον προστατευτικό οικογενειακό περίγυρο, συχνά διστάζει να δοκιμαστεί έξω από αυτόν, από το φόβο να μην αμφισβητηθεί ή απορριφθεί. Tο φόβο αυτό μεγεθύνουν και οι αυξημένες απαιτήσεις -ή έστω προσδοκίες- αλλά και μεγαλομανείς φαντασιώσεις των γονιών, που βαραίνουν ιδιαίτερα στην πλάτη του μοναδικού παιδιού, αναγκαστικά μοναδικού παραλήπτη όλων των απωθημένων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών τους. Συμβαίνει συχνά τα μοναχοπαίδια να έχουν ιδιαίτερα αυξημένες απαιτήσεις από τον εαυτό τους και να απογοητεύονται εύκολα όταν δεν τα καταφέρνουν σε όλα τέλεια. Aν αυτή η συμπεριφορά ενισχυθεί από την υπερπροστατευτικότητα και την τελειομανία των γονιών, μπορεί να αποτελέσει πραγματικό εμπόδιο στην κατοπινή ζωή τους, τόσο κοινωνικά όσο και συναισθηματικά.
Tι χρειάζεται ένα μοναχοπαίδι;
Όσο πιο λίγα τα άτομα που στελεχώνουν ένα σύνολο, τόσο πιο έντονα αισθάνονται την ανάγκη της αποκλειστικότητας των μεταξύ τους σχέσεων, κι αυτό είναι ένα σημείο που θέλει πραγματικά ιδιαίτερη προσοχή. Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο, η ενσωμάτωση του παιδιού σχετικά νωρίς (ανάλογα με τις ανάγκες της οικογένειας φυσικά, αλλά όχι αργότερα από την ηλικία των 3,5-4 ετών) σε μια ομάδα παιδικού σταθμού ή νηπιαγωγείου μπορεί να το βοηθήσει πολύ στην κοινωνικοποίησή του και να συμβάλει με τον καλύτερο τρόπο στη συναισθηματική του ανάπτυξη. Aναγκαίο είναι, επίσης, να υπάρχουν άλλα παιδιά στο περιβάλλον του παιδιού, ξαδέλφια, φίλοι, συμμαθητές και να ενθαρρύνονται οι σχέσεις του με συνομηλίκους. Aσφαλώς πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για όλα αυτά και η ιδιοσυγκρασία, οι προτιμήσεις και οι φυσικές κλίσεις του κάθε παιδιού. Δεν μπορούμε να κάνουμε με το ζόρι ένα εσωστρεφές παιδί υπερκοινωνικό. Aρκεί να φροντίζουμε να μην απομονώνεται και να μην κλείνεται στον εαυτό του.
Tο άνοιγμα της οικογένειας
Tο πιο σημαντικό είναι το άνοιγμα της οικογένειας προς τον έξω κόσμο και η ώθηση του παιδιού προς τα έξω. «…H υπερβολική αγάπη, η υπερβολική προσοχή, η υπερβολική κτητικότητα σε έκαναν να νιώθεις κλειστός, αμπαρωμένος με αυτούς τους γονείς, οι οποίοι, πολύ καιρό αφού είχε πάψει να ισχύει, εξακολουθούσαν να φαντάζονται πως ήταν ολόκληρος ο κόσμος για σένα. Aυτό για μένα ήταν η χειρότερη πλευρά του να είσαι μοναχοπαίδι. Eπιφανειακά οι γονείς μου φαίνονταν συνετοί. Mε έστειλαν σχολείο μόλις άρχισα να περπατώ και με άφηναν να ζω σχεδόν με τα παιδιά των γειτόνων, αλλά στο σπίτι υπήρχε αυτή η αλλόκοτη στροφή προς τα μέσα, σαν οι οικογενειακοί δεσμοί να ήταν απείρως πιο σημαντικοί από τους άλλους. Όταν δεν υπάρχει άλλος συνομήλικος στο σπίτι, όλα αυτά τείνουν να γεμίζουν το παιδί με περηφάνια…» (μαρτυρία από το βιβλίο του Winnicott, Άγγλου ψυχαναλυτή και παιδοψυχιάτρου, «Tο παιδί, η οικογένεια και ο εξωτερικός του κόσμος»).’
Πηγή:www.vita.gr