Η πιο συχνή αιτία είναι η λειτουργική επίσχεση.
Για κάποιο λόγο το παιδί βίωσε την αφόδευση ως δυσάρεστη εμπειρία και παλεύει να την αποφύγει.
Μπορεί να επιμείναμε παραπάνω από όσο πρέπει για την εκπαίδευση της τουαλέτας, ή μετά από κάποια λοίμωξη (συνήθως γαστρεντερίτιδα) που πιθανά αφυδάτωσε το παιδί, κάποια κένωση να πόνεσε. Συχνά, είτε όταν η δίαιτα προδιαθέτει, ή όταν το παιχνίδι απασχολεί τόσο έντονα το παιδί ώστε δεν θέλει να το διακόψει, καταλήγει μετά από μέρες να κάνει σκληρές και επώδυνες κενώσεις. Τέλος, είναι συνηθισμένο στα μεγαλύτερα παιδιά να μην θέλουν να πάνε στη τουαλέτα στο σχολείο και γενικά εκτός σπιτιού.
Όποια και αν είναι η αρχική αιτία, το παιδί μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο, κατά τον οποίο η αναβολή της αφόδευσης οδηγεί σε στάση κοπράνων στο έντερο, περαιτέρω απορρόφηση υγρών και άρα πιο σκληρών κοπράνων και σιγά σιγά και μεγαλύτερο όγκο κοπράνων. Όσο μεγαλύτερη η μάζα και η σκληρότητα τόσο δυσκολότερη και επώδυνη η κένωση, την οποία παλεύει να αναβάλει-αποφύγει το παιδί (σφίξιμο έξω πρωκτικού σφιγκτήρα και γλουτιαίων μυών, θέση «μπανάνα»).
Σταδιακά δημιουργείται αυτό που ονομάζουμε …“ψυχογενές μεγάκολο”. Μια που η έπειξη προς αφόδευση(το αίσθημα ανάγκης για να πάμε στην τουαλέτα) υποχωρεί όλο και ευκολότερα, το έντερο «συνηθίζει-ξεχειλώνει» και χωράει μεγαλύτερη ποσότητα από όλο και πιο σκληρά κόπρανα (κοπρόμαζα).
Αποτέλεσμα: διαρκώς δυσκολότερη και πιο επώδυνη κένωση για το παιδί.