Χορτασμένος από τη ζωή του αλλά και από το θέατρο που υπηρετεί εδώ και σαράντα χρόνια δηλώνει ο Γιώργος Παρτσαλάκης.
Ο ίδιος μιλώντας για την μακρά πορεία του και την μεγάλη καριέρα του, σχολιάζει στη real:
«Ξέρεις τι με γοητεύει ιδιαίτερα; Ότι μετά από τόσα χρόνια, τόσα έργα, τόσους ρόλους, έχω τον ενθουσιασμό που είχα μικρότερος όταν καταπιάνομαι με ένα νέο έργο. Ήμουν στην περιοδεία του εξαιρετικού έργου των Ρέππα – Παπαθανασίου «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» και μελετούσα τον «Caveman», το… στοίχημά μου το καινούργιο, που με γεμίζει με χαρά. Αγαπώ το θέατρο και λατρεύω να υπάρχω στη σκηνή με σπουδαία έργα που μιλάνε για όσα μας αφορούν, για όσα μας ενδιαφέρουν, για όσα φωτίζουν τη ζωή μας».
Δεν έχεις «απωθημένα» ρόλων; Δεν θέλεις να παίξεις οπωσδήποτε κάποιους ρόλους;
«Δεν έχω απωθημένα ούτε στη ζωή, ούτε στο θέατρο… Κάποιοι συγγραφείς πάντοτε μου αρέσουν, αλλά σημασία έχει πάντα το με ποιον κάνεις τι, όχι να το κάνεις για να το κάνεις και μόνο! Γιατί υπάρχουν μια σειρά σπουδαίων έργων, τα οποία… τα παίρνει και τα σηκώνει η «σκηνοθετίτιδα» διάφορων δημιουργών, που μόνο τέτοιοι δεν είναι. Βλέπεις κλασικούς συγγραφείς να κακοποιούνται -χωρίς εισαγωγικά να το βάλεις!-, όπως βλέπεις και διάφορους τραγικούς «πειραματισμούς» σε χώρους όπως η Επίδαυρος. Υπάρχουν άλλοι χώροι πιο εναλλακτικοί για να «πειραματιστείς», δηλαδή να βγάλεις τα μάτια του έργου, μην το κάνεις στην Επίδαυρο. Είναι ντροπή, γιατί έχουν χύσει ιδρώτα σώματος και ψυχής εκεί σπουδαίοι ερμηνευτές μας. Είναι ντροπή».