Επισκεφτήκαμε το Πήλιο και τα γραφικά του χωριά, όπου είδαμε με χαρά ότι παρά τις πλημμύρες του περασμένου Σεπτεμβρίου, η περιοχή έχει «φορέσει» τα καλά της και είναι ήδη έτοιμη να υποδεχτεί τους επισκέπτες της.
Ξεκινήσαμε Παρασκευή μεσημέρι από μια ηλιόλουστη Αθήνα με κοντομάνικα για να καταλήξουμε στο Πήλιο με φούτερ και μπουφάν -προς μεγάλη μου χαρά. Πρώτη στάση κάναμε στη Μακρυνίτσα, γνωστή και ως «Μπαλκόνι του Πηλίου» κι ένα από τα ομορφότερα και πιο δημοφιλή χωριά της περιοχής, το οποίο μάς περίμενε φιλόξενο και ζεστό, να μας ξεναγήσει στις ομορφιές του.
Με το κρύο να είναι απολαυστικό και αναζωογονητικό, περιηγηθήκαμε στα καντούνια της Μακρυνίτσας, απολαμβάνοντας τα εκπληκτικά σπίτια και αρχοντικά της, τα οποία αποπνέουν τον αέρα μιας άλλης εποχής. Μια βόλτα στη γραφική πλατεία του χωριού είναι απαραίτητη, ώστε να κάτσεις και να απολαύσεις τον ελληνικό καφέ και να βγάλεις την καθιερωμένη φωτογραφία μέσα στον εμβληματικό κούφιο πλάτανο.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι στη Μακρυνίτσα πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα της αξέχαστης ελληνικής ταινίας «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», με πρωταγωνιστές τους απόλυτους σταρ της εποχής Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρη Παπαμιχαήλ -οπότε αν είστε φαν του ελληνικού κινηματογράφου είναι must visit.
Από τα αγαπημένα μου χωριά ήταν η Πορταριά, όπου και μείναμε. Ονομαζόμενη και ως «Πύλη», διαθέτει μαγικά σημεία με θέα στον Παγασητικό κόλπο ενώ συνδυάζει με μαεστρία βουνό και θάλασσα. Η πλατεία του χωριού είναι όνειρο, ό,τι πρέπει για χαλάρωση, ενώ μια βόλτα στα σοκάκια του θα σου προσφέρει την ευκαιρία να απολαύσεις την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, που αναμειγνύεται αριστοτεχνικά με τη φύση.
Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε τη Φάρμα Καραΐσκου, η οποία είναι επισκέψιμη στο κοινό. Θα περιηγηθείτε στο μποστάνι της, θα δείτε τα ζώα της φάρμας και αν θέλετε μπορείτε να παρακολουθήσετε και ένα cooking class, όπου θα μάθετε πώς να ανοίγετε φύλο και να φτιάχνετε πίτες -και όχι μόνο.Η φάρμα διαθέτει κι ένα μόνο δωμάτιο για μια αξέχαστη φιλοξενία, όπου θα μάθετε ό,τι αφορά στη γαστρονομική φιλοσοφία farm to table.
Ένα από τα λιγότερο γνωστά αλλά πιο όμορφα χωριά του Πηλίου είναι σίγουρα ο Κισσός. Απόλυτα γραφικό, θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με αυτό που φαντάζεται κανείς όταν ακούει τη λέξη «χωριό». Μικρό, με πετρόκτιστα σπίτια και παραδοσιακό αέρα, σε καλωσορίζει για τη βόλτα σου και σε καλεί να το φωτογραφίσεις, αν και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσεις την ομορφιά του.
Ο Κισσός αποτελεί ένα από τα ιστορικότερα χωριά του Πηλίου και αυτό, διότι σύμφωνα με την παράδοση, στο σχολείο του δίδαξε ο Pήγας Φεραίος, το οποίο δεν έχει επιβεβαιωθεί. Ωστόσο, στην πλατεία του χωριού με τα υπεραιωνόβια δέντρα θα βρείτε την προτομή του σπουδαίου Έλληνα. Αξίζει να επισκεφτείτε και την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, λαμπρής αρχιτεκτονικής, η οποία χτίστηκε περίπου το 1650, όταν η Ελλάδα ήταν υπό Τουρκική κυριαρχία. Εξ
Μετά τον Κισσό κατευθυνθήκαμε στην Τσαγκαράδα, όπου θα βρείτε έναν από τους γηραιότερους πλατάνους της Ελλάδος και ίσως της Ευρώπης. Η ηλικία του, σύμφωνα με δασολόγους, ανέρχεται στα πάνω από 1000 χρόνια και βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του χωριού, την Αγία Παρασκευή.
Η Τσαγκαράδα είναι από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για τους φυσιολάτρεις και τους οπαδούς των πεζοποριών και των περιπάτων, αφού διαθέτει τέσσερις συνοικίες -Άγιος Στέφανος, Αγία Κυριακή, Αγία Παρασκευή, Ταξιάρχες-, όλες χτισμένες μέσα στο πράσινο, και μπορείτε να περπατήσετε από τη μια στην άλλη, απολαμβάνοντας τα χρώματα που προσφέρει απλόχερα η φύση.
Την Κυριακή βρεθήκαμε στη Βυζίτσα. Εντάξει, όταν έχεις γυρίσει πια κάμποσα χωριά, σίγουρα αναμένεις ότι και το επόμενο θα είναι υπέροχο -και όντως ήταν. Καθίσαμε στην πλατεία του χωριού και παραγγείλαμε ελληνικούς καφέδες, που μας τους σερβίρανε με παραδοσιακά και μυρωδάτα βουτήματα.
Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα για να χαζέψουμε τα χαριτωμένα σπίτια του, φύγαμε για το χωριό Πινακάτες, όπου δυστυχώς ο χρόνος δεν μας επέτρεψε να καθίσουμε και να απολαύσουμε την αύρα του, προλάβαμε όμως μια βόλτα στην πλατεία με τη μαρμάρινη βρύση, που χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώ μπήκαμε και στον επιβλητικό ναό του Αγίου Δημητρίου.
Φυσικά, δεν παραλείψαμε να μπούμε και στον φούρνο της πλατείας, με τα μυρωδάτα και φουρνιστά του εδέσματα. Μια ιδιαίτερη πινελιά είναι η στάση λεωφορείου που έχει μετατραπεί σε δανειστική βιβλιοθήκη, με ελληνικούς και αγγλικούς τίτλους, για να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα για τους επιβάτες.
Πριν αναχωρήσουμε για Αθήνα σταματήσαμε στις Μηλιές -ξακουστές και όχι άδικα. Αφού κάναμε βόλτα στο χωριό, περάσαμε από τον τερματικό σταθμό του «Μουντζούρη», το τρενάκι που το 1985 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο και πλέον λειτουργεί μόνο τα καλοκαίρια και φτάνει ως τα Άνω Λεχώνια.
Οι Μηλιές είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Άνθιμου Γαζή και του Γρηγόριου Κωνσταντά, οι οποίοι ίδρυσαν το 1814 τη σχολή «Ψυχής Άκος», που λειτουργεί σήμερα ως βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία και ιστορικά κειμήλια και είναι μια από τις παλιότερες στην Ελλάδα.
Πηγή: bovary.gr
Φωτογραφία: Discover Pelion