Μία άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε λαμπερή κυρία της τηλεόρασης και μίλησε για όλα!
Συγκεκριμένα, η Κατερίνα Γκαγκάκη μίλησε στο περιοδικό «People» για τις διατροφικές διαταραχές που αντιμετώπισε παλιότερα, για τη συμμετοχή της σε επιτυχημένα τηλεοπτικά show, για τον θάνατο της μητέρας της καθώς και για ρόλο που παίζει ο γάμος και η μητρότητα στη ζωή της.
Πώς αντέδρασε ο πατέρας της όταν του ανακοίνωσε ότι θα πάει να δουλέψει σε ένα κανάλι;
Όταν στα 30 κάτι μου ανακοίνωσα στους δικούς μου πως φεύγω από την πολυεθνική όπου ήμουν (σ.σ. Vodafone) και όπου είχα τη διεύθυνση επικοινωνίας για να πάω σε ένα κανάλι, ο μπαμπάς μου έβαλε όλους του τους φίλους, που ήξερε πως μπορούν να με επηρεάσουν, να με πάρουν τηλέφωνο και να μου πουν ότι δεν έπρεπε να το κάνω. Στο περιβάλλον μας υπήρχε η πεποίθηση πως τα Μέσα είναι «ψεύτικα».
Όσον αφορά το sexy φόρεμα της Σήλιας Κριθαριώτη που επέλεξε να φορέσει σε ένα από τα live του YFSF η ίδια είπε.
Σέξι δεν σημαίνει πρόστυχο. Είναι λίγο περίεργος ο διττός ρόλος, αλλά δεν το αντέχω το κομμάτι που λέει πως αν είσαι στέλεχος φοράς ταγέρ, χτενίζεσαι κάπως και μιλάς κάπως. Ίσως πριν από χρόνια να μην το τολμούσα. Τώρα θεωρώ πως δεν έχω να αποδείξω κάτι για την ηθική, τη σοβαρότητα, το μυαλό και τις ικανότητές μου κι αυτό δεν έχει να κάνει με το τι θα φορέσω. Προφανώς δεν θα εμφανίζομαι κάθε φορά με ένα ημίγυμνο, γιατί δεν μου λέει κάτι. Αλλά εκείνη την ώρα το φόρεσα, μου έκανε κέφι, αποφάσισα πως δεν είναι πρόστυχο. Ίσως ο λόγος που δεν θα το ξαναέκανα να είναι πως έγινε πολύς θόρυβος γύρω από κάτι ανούσιο.
Για τις διατροφικές διαταραχές που αντιμετώπισε, δήλωσε.
Υπήρχαν περίοδοι που όταν έμπαινα στο μπάνιο έκλεινα το φως. Δεν είχα και δεν έχω καθόλου καλή σχέση με την εικόνα μου. Ποτέ δεν ήμουν ευχαριστημένη με αυτή και γι’ αυτό έπαθα ανορεξίες και βουλιμίες. Ξεκίνησε από μικρή, γιατί ήμουν πολύ ψηλότερη, άρα διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδάκια. Και στην εφηβεία ένιωθα ακόμα πιο άβολα. Η μαμά μου είχε και ένα θέμα, το οποίο το δουλέψαμε μαζί αργότερα. Στην εφηβεία της πήρε πολλά κιλά και θεωρούσε πως αυτό που έκανε εκείνη δυστυχισμένη δεν έπρεπε να συμβεί και σε μένα. Χωρίς να μου έχει πει κάτι υπερβολικό, παρά μόνο να προσέχω τι τρώω, αυτό σε εμένα μεταφράστηκε πιο έντονα και βρέθηκα με βουλιμίες, με εμετούς, να κρύβω τρόφιμα και να τα πετάω. Στα τέλη της δεκαετίες του ’80, δεν ήταν πολύ αποδεκτό πως υπάρχουν οι διατροφικές διαταραχές. Έτσι οι δικοί μου μου έλεγαν «Γιατί δεν το σταματάς; Είσαι πρώτη μαθήτρια, τόσο καλή σε τόσα πράγματα, αυτό δεν έχεις θέληση να το ελέγξεις;» Τελικά, μαζί με τη μαμά μου, στα 17-18, είδα έναν άνθρωπο που με βοήθησε πολύ, με ζόρισε πολύ, μίλησε και με τη μαμά μου και μετά από κάποια χρόνια με έβγαλε τελείως από αυτή τη λογική, η οποία όμως επανέρχεται όταν ζορίζομαι και είμαι πιεσμένη, αλλά με διαφορετικούς όρους και εύρος.
Αναφέρθηκε και στο XFactor λέγοντας ότι αποδέχτηκε την πρόταση επειδή θεωρούσε πως θα άρεσε στη μαμά της.
Τότε είχε μόλις αρρωστήσει και περνούσε περισσότερο χρόνο στο σπίτι και πράγματι το έκανε κέφι. Ενώ, τρία χρόνια μετά, όταν μου είπε ο Γιάννης Λάτσιος για το YFSF, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «τώρα δεν υπάρχει λόγος, δεν υπάρχει πια η μαμά μου να το δει». Αυτό στο μυαλό μου ήταν τόσο έντονο σε όλη τη διάρκεια του πρώτου κύκλου, που ήμουν πολύ τεντωμένη και δεν περνούσα καλά. Φέτος που είμαι πιο ήρεμη, το διασκεδάζω πραγματικά.
Πού πέρασε όμως καλύτερα;
Στο XFactor. Ήταν πάρα πολύς ο καιρός, ήταν συνεχόμενο, ήταν πολλά τα ταξίδια και πολλές οι ώρες. Ήθελες δεν ήθελες, κάποια στιγμή δενόσουν, ενώ στο YFSF υπάρχουν φορές που φαίνεται πόσο διαφορετικοί χαρακτήρες είμαστε. Συχνά μιλάμε και είναι σαν το μισό τραπέζι να είναι αλλού από το άλλο μισό. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά ίσως θα έπρεπε να περνάμε περισσότερο χρόνο οι τέσσερίς μας.
Μίλησε και για την απώλεια της μητέρας της.
Με τη μαμά μου ήμασταν σχεδόν αρρωστημένα δεμένες, σε σημείο που ένιωθα πως δεν χρειάζομαι κανέναν άλλο γύρω μου. Είχα πάντα στενή σχέση με συνεργάτες στη δουλειά, γιατί θεωρώ πως, αν δεν έχω στενή σχέση με την ομάδα μου, δεν μπορούμε να δουλέψουμε σωστά. Ήμουν πολύ κοντά στους γονείς μου κι από εκεί και πέρα έχω γνωστούς. Όσο περνούσαν τα χρόνια, αφαίρεσα ασυναίσθητα από το άμεσο περιβάλλον και τους στενούς φίλους, γιατί θεώρησα πως δεν τους χρειάζομαι. Επειδή η μαμά μου υπέφερε πολύ τον τελευταίο καιρό, οι πρώτοι δυο μήνες μετά θάνατό της μπορεί να ήταν και ανακουφιστικοί. Μετά, όμως, αρνήθηκα να το αντιμετωπίσω. Μόλις τώρα έχω αρχίσει να τη βλέπω στον ύπνο μου. Δεν την είχα δει μέχρι πρόσφατα, μάλιστα αναρωτιόμουν: «Εγώ είμαι λιγότερο ικανή από άλλους ανθρώπους που βλέπουν εκείνους που έχασαν; Εμένα με αγαπούσε λιγότερο και δεν έρχεται στον ύπνο μου;» Τώρα νιώθω πως έχω αρχίσει να το αντιμετωπίζω.
Υπήρξε ποτέ με κάποιον από τη δουλειά;
Όχι. Στις πολυεθνικές που δούλευα αυτό απαγορευόταν επισήμως. Έτσι, θεωρούσα πως αυτό ισχύει σε όλες τις δουλειές. Από την άλλη, δεν θα μπορούσα να είμαι με κάποιον με τον οποίο υπάρχει σχέση εξάρτησης. Είτε να είναι υφιστάμενος, είτε το αφεντικό μου. Είτε να είναι υφιστάμενος, είτε το αφεντικό μου. Εκεί απλά θα παραιτούμουν, δεν θα έπειθα ούτε εμένα πως δεν το εκμεταλλεύομαι. Θεωρώ επίσης πως οι άνθρωποι σε μια σχέση καλό είναι να έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα και διαφορετικές δουλειές. Το κοντινότερο επαγγελματικά που είχα φτάσει ήταν στον προηγούμενο μακρύ δεσμό μου, έναν άνθρωπο που όταν τον γνώρισα δούλευε σε μια διαφημιστική, με την οποία τότε συνεργαζόμουν σε κάποιο πρότζεκτ. Αλλά τους πρώτους έξι-οκτώ μήνες κρυβόμασταν για να μην το μάθουν στη δουλειά και σκεφτούν πως μπορεί να υπήρχε το όποιο συμφέρον. Τελικά θεωρώ ότι είναι χαζό όλο αυτό.
Υπήρξε κάποια στιγμή που να έφτασε πολύ κοντά στο γάμο;
Ούτε στο γάμο ούτε στον αρραβώνα. Ούτε μου έχουν κάνει πρόταση γάμου. Επέλεγα ανθρώπους που εξ ορισμού έθεταν στο τραπέζι πως δεν τους ενδιαφέρει ο γάμος, από την ενοχή και από την εμμονή μου να μη νομίζουν πως θέλω να τους παντρευτώ ή να τους παγιδεύσω. Αν μάλιστα με ρωτούσαν σχετικά, έλεγα ούτε που να σκεφτώ το γάμο». Πάντα είχα αυτό το μη νομίζουν πως εγώ… Τελικά το πρόβλημα είναι δικό μου. Ήθελα να νιώθω πως δεν ζητάω τίποτα από κανέναν και στέκομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις. Τώρα πια, αν συμβούλευα μια νέα κοπέλα, θα της έλεγα πως αυτό είναι λάθος. Το να δίνεις χώρο σε κάποιον να σε φροντίσει είναι απαραίτητο.
Τέλος για το θέμα της μητρότητας, είπε.
Είναι λίγο αυτή η συνειδητοποίηση πως πια δεν είναι το παιδί στην οικογένεια και, ειδικά μην έχοντας αδέλφια, κινδυνεύεις να μείνεις τελείως μόνος. Το να κάνω ένα παιδί είναι κάτι που τώρα μου έρχεται στο μυαλό – και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το προλάβω. Ήθελα θεωρητικά να το κάνω νωρίτερα, να προλάβει να το δει η μαμά μου, αν και οι γονείς μου ποτέ δεν με πίεσαν για αυτό.. Τη μαμά μου πάνω απ’ όλα , την ενδιέφερε να είμαι καλά. Θα αποδεχόταν ακόμα κι ένα δεσμό με κάποιον ο οποίος μπορεί να μην είχε χαρακτηριστικά αποδεκτά για εκείνη, αν με έβλεπε να περνώ όμορφα. Στην τελευταία μου σχέση, αντίθετα, όπου είδε πως ζοριζόμουν από κάποιες συμπεριφορές, θυμάμαι πως μου είπε «προτιμώ χίλιες φορές να ζήσεις μόνη σου από το να κάνεις αυτό στον αυτό σου.