O Χρήστος Χολίδης μιλώντας στο Down Town της Κύπρου αναφέρθηκε και στο σοβαρό ατύχημα που παραλίγο και θα του κόστιζε τη ζωή.
– Αν δεν κάνω λάθος, υπηρέτησες στις ειδικές δυνάμεις; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για σένα;
Τρομακτική! Ε, εντάξει, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα εκεί. Τι να λέμε τώρα… Σκληραγωγήθηκα απίστευτα, ανδρώθηκα, σκλήρυνα κιόλας, αν θες. Ήμουν στους επίλεκτους κι επειδή είχα καλούς βαθμούς στο σχολείο, είχα και βαθμό. Αλλά δυσκολεύτηκα πολύ. Ήμουν στους αλεξιπτωτιστές και, αυτό από μόνο του, ήταν εμπειρία.
– Επικίνδυνη όμως…
Πολύ, αν σκεφτείς ότι πήγα να χάσω τη ζωή μου και κινδύνεψα πολύ. Κάθε φορά που έπεφτα με το αλεξίπτωτο, ήταν ένα πρωτόγνωρο πράγμα. Οι δικοί μου, ειδικά ο πατέρας μου, ανησυχούσαν πολύ. Ο πατέρας μου ήξερε ότι πέφταμε δέκα άτομα και περίμενε να δει αν θα προσγειωθούν δέκα αλεξίπτωτα! Όταν το έβλεπε αυτό, έλεγε «δόξα τω Θεώ που είναι καλά το παιδί μου!». Όμως, μία μέρα, έπαθα ατύχημα, όταν το αλεξίπτωτό μου άνοιξε πάνω στο κεφάλι και τραυματίστηκα. Λιποθύμησα στον αέρα. Όταν ξύπνησα, βρέθηκα στο «401 στρατιωτικό νοσοκομείο» με μπαταρισμένο χέρι, νάρθηκες και ένα έγκαυμα στο λαιμό. Οι γονείς μου ανησύχησαν πολύ – και λογικό ήταν. Άκου να δεις όμως τι έγινε μετά. Όταν γύρισα στη μονάδα μου, με ρώτησε ο λοχαγός μου πώς ήμουν, αν είχα συνέλθει και όλα αυτά και, όταν του είπα ότι όλα ήταν εντάξει, τότε μου έδωσε ένα κράνος και μου είπε: «ετοιμάσου, σε λίγο θα πας να πέσεις!».
– Και πήγες;
Φυσικά! Όχι μία, αλλά δύο φορές… Καλά λένε ότι ο άνθρωπος δεν έχει όρια και μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα. Εγώ το είδα στην πράξη. Γι’ αυτό σου ανέφερα προηγουμένως ότι ο στρατός με άλλαξε πάρα πολύ.