Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σε πρόσφατη συνέντευξη του θυμήθηκε το ρόλο του Άμλετ το Εθνική Θέατρο, λίγο πριν τα 35 του ήταν μια κομβική στιγμή στη ζωή του.
«Τότε ήμουν στο όριο του να τα εγκαταλείψω». Έλεγα “αυτή θα είναι η ζωή μου; Και μετά τον Άμλετ τι;” Έχασα το ενδιαφέρον μου. Αποσταθεροποιήθηκα. Από το 2005 και για δύο – τρία χρόνια προσπαθούσα να με προσδιορίσω. Μετά ήρθε ο γάμος, το παιδί, σταμάτησα να κάνω θέατρο, μετά πήρα το θέατρο Χώρα, μετά χώρισα. Αν όλα τα πράγματα στην προσωπική και στην επαγγελματική σου ζωή ανακατευτούν πολύ, δεν είναι δύσκολο για τον οποιονδήποτε να χάσει το κέντρο του και να πάθει μια εξωγενή κατάθλιψη. Δεν είμαι άνθρωπος με διαρκή κίνδυνο ανισορροπίας, όμως μου συνέβη. Ευτυχώς και το κατάλαβα και μου το είπαν. Βγήκα από όλο αυτό με συμβουλευτική και φαρμακευτική αγωγή»
«Ήμουν παθιασμένος, αλλά έχω μέσα μου ένα όριο. Ούτε ως παιδί δεν παρεκτρεπόμουν αρκετά, ούτε καν με μεθύσια. Έχω κάνει όλων των ειδών τις ακρότητες, αλλά συγκρατημένα. Έχω δοκιμάσει ένα κουταλάκι του γλυκού από κάθε ακρότητα, αλλά κάτι μέσα μου πάντα με κρατάει. Είχα όλων των ειδών τις εμπειρίες, αλλά λίγο. Έχω υπάρξει πολύ ερωτευμένος, έχω πέσει με τα μούτρα και χωρίς καμία δυνατότητα να γλιτώσει το άλλο πρόσωπο»