Ο Γρηγόρης Βαλτινός ετοιμάζεται για την μεγαλύτερη ερμηνεία της ζωής, ετοιμάζεται για έναν «ρόλο ζωής» όπως τον χαρακτηρίζει, εκείνον του Τέβιε στον «Βιολιστή στη στέγη» που ανεβαίνει στο θέατρο Μπάντμιντον από τις 17 Απριλίου και μιλά για την παράσταση και την Ελλάδα .
Θα λέγατε ότι ο «Βιολιστής» μιλά στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα;
Ακριβώς. Έπειτα, το θέμα του υπάρχει στην κυτταρική μνήμη του Έλληνα, ο οποίος έχει υπάρξει πρόσφυγας σε ξένες χώρες, διωγμένος και κυνηγημένος από πολέμους και μεγάλα συμφέροντα. Συνεχίζει και σήμερα να είναι πρόσφυγας σε άλλες χώρες, ενώ υπάρχει κίνδυνος πλέον να ζήσουμε την προσφυγιά μέσα στην ίδια μας την πατρίδα όταν αυτή παραδοθεί πλέον ολοκληρωτικά στο ξένο κεφάλαιο. Τότε θα είμαστε φιλοξενούμενοι στη χώρα μας, θα είμαστε οι εργάτες των ιδιοκτητών της πατρίδας μας.
Είναι πολύ ορατός αυτός ο κίνδυνος;
Είναι αρκετά ορατός γιατί έχουμε πολύ καλό ήλιο και παραλίες τις οποίες έχουν βάλει στο μάτι. Έπρεπε να το ξέρουμε αυτό ή μάλλον το ξέραμε, αλλά το ρίξαμε κι αυτό στο «ωχ αδελφέ, έλα μωρέ τώρα που θα μας πάρουν τα νησιά μας». Να που ήρθε η ώρα να τα δώσουμε…
Δεν υπάρχει κάποια ελπίδα;
Η μόνη ελπίδα που έχω είναι η τύχη. Να συμβεί δηλαδή ένα τυχαίο γεγονός ή να έρθει ένας από μηχανής θεός. Είτε από την παγωμένη Ρωσία είτε από την κίτρινη Κίνα είτε από το Σύμπαν. Υπάρχουν και μετεωρίτες… Έτσι δείχνουμε το μέγεθος της απελπισίας και της άφεσης στα χέρια της μοίρας. Διότι όταν μας έλεγαν ότι δεν μπορεί μια χώρα να ζει έτσι, δεν τους λαμβάναμε υπόψη μας, τους βρίζαμε, τους λέγαμε «άσε ρε η Ελλάδα είναι παράδεισος». Ακούω τον Έλληνα στα αυτιά μου. Και μετά πήγαινε και ξαναψήφιζε ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για την πατρίδα. Δεν μιλάω βέβαια για το σύνολο των Ελλήνων. Υπάρχουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι και οι επιπόλαιοι. Δυστυχώς αυτοί πάντα είναι πιο πολλοί.
Είστε υπερήφανος σήμερα ως Έλληνας;
Όχι δεν είμαι. Με έχουν ντροπιάσει πάρα πολύ. Είμαι επαίτης, έχω γίνει ο κλοσάρ της Ευρώπης, έχει χαθεί όλο μου το μεγαλείο. Ντρέπομαι να έχω οποιαδήποτε αναφορά στο ένδοξο παρελθόν γιατί αυτό με υποβιβάζει ακόμα περισσότερο, μεγαλώνει τη διαφορά με το παρόν. Άλλωστε, το γεγονός ότι επικαλούμασταν συνεχώς το παρελθόν και μάλιστα την ώρα που βυθιζόμασταν ολοένα και πιο πολύ, είναι ένα από τα στοιχεία που μας κατέστρεψαν. Αναφέρομαι σ’ αυτά τα θέματα γιατί τα μεγάλα έργα όπως είναι ο «Βιολιστής στη στέγη» θέτουν τέτοια ζητήματα.