Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει μεθύσει έστω και μια φορά στη ζωή του…
Το ποτό είναι η πιο εύκολη λύση όταν κάποιος θέλει να βγει και να ξεσκάσει και πάντα ”ενώνει” τις παρέες όταν θέλουν να διασκεδάσουν. Βέβαια, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, οδηγεί πολλές φορές σε περίεργες καταστάσεις, αύξηση της αυτοπεποίθησης, και φέρνει στην επιφάνεια συναισθήματα τα οποία είναι βαθιά κρυμμένα στο υποσυνείδητο.
Το hangover είναι μια από τις χειρότερες επιπτώσεις που αποφέρει το αλκοόλ αλλά το θέμα είναι: τι έγινε όταν μεθύσαμε!
Οι συντάκτες του Vs θυμούνται και σίγουρα σας έχει συμβεί κάτι από τα παρακάτω:
The British way!
Του Κωνσταντίνου Μπουγά, Αρχισυντάκτης VerySorry.gr
«Σωτήριο» έτος 1998, φοιτητής στο Λονδίνο. Ανάμεσα σε καπνούς από «περίεργες» αναθυμιάσεις (ντουμάνι οι φοιτητικές εστίες) και μεθυσμένους, όχι μόνο… Αγγλάρες και λοιπούς ξένους, αλλά κι ένα σημαντικό αριθμό από «Ελληνάρες» βρίσκομαι κι εγώ, ίσως στο πρώτο μου σοβαρό μεθύσι. Κάπου μεταξύ των εξετάσεων (μα αυτό το πρόγραμμα μεταξύ των φίλων να μην συμπίπτει ποτέ!) και της πολυαναμενόμενης επιστροφής στα πάτρια εδάφη (τότε δεν είχαμε κρίση… ), είπα ο μη-πότης να γίνω ένας ιπ-πότης!
Το μόνο που θυμάμαι μετά από αρκετά pints μπίρας, όλων των ειδών και όλων των χρωμάτων, είναι τον εαυτό μου να ουρλιάζει στον κοινόχρηστο χώρο της εστίας τις πρώτες πρωινές ώρες, να ανοίγουν δεκάδες πόρτες στη σειρά με τους φοιτητές που έγραφαν μάθημα την επόμενη ώρα να με βρίζουν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Επόμενη κίνηση, που μου περιέγραψαν μετά, σιγά μην την θυμόμουν, να χορεύω ως άλλος John Travolta κάτι μεταξύ «Saturday Night Fever» και «Grease». Το πώς κατέληξα στο κρεβάτι είναι κάτι που ακόμη και σήμερα, 15 και χρόνια μετά… ούτε που θυμάμαι!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι την επόμενη μέρα ήμουν γνωστός ως ο «μπίπ» Έλληνας που ξύπνησε μία εστία 250 δωματίων. Ε το «noisy Greeks» δεν βγήκε τυχαία. Είχα βάλει το… μεθυσμένο λιθαράκι μου!
Το De ja vu ”μου χτύπησε την πόρτα”….
Της Αλεξάνδρας Κατσαμπίρη, Αρχισυντάκτρια VerySorry.gr
Όλα ξεκινούν με την κλασσική ατάκα: «Θα βγούμε σήμερα για ένα χαλαρό ποτό» και ποτέ δεν τηρείται η συγκεκριμένη συμφωνία. Όχι, ότι άμα πούμε στη παρέα μου ότι θα βγούμε, θα πιούμε και θα τα σπάσουμε, δεν θα τηρηθεί. Μια βραδιά όμως που με λύγισε πραγματικά, ήταν πριν από αρκετό καιρό όπου βρέθηκα με την αγαπημένη μου παρέα σε γνωστό μαγαζί της Γλυφάδας και πέρασα ένα ανεπανάληπτο βράδυ. Έχοντας στο μυαλό μου ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ήθελα να πνίξω τον πόνο μου και να τον ξεχάσω. Όλα άρχισαν νορμάλ…Ποτάκι, κουβέντα, χορός και πειράγματα μεταξύ της παρέας….Μέχρι που το συγκεκριμένο πρόσωπο έκανε εμφάνιση στο μαγαζί….Και εγώ τον είδα!Τι το ήθελα…Με είδε και αυτός και ξεκίνησε το νταβαντούρι…Εγώ για να το παίξω cool και άνετη άρχισα να ”κατεβάζω” το ποτό μου σαν να είναι νερό και συνέχισα να παραγγέλνω και άλλα (αν δεν κάνω λάθος ουίσκι έπινα). Μέχρι που, ξαφνικά, από το πουθενά, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού κέρασε τη παρέα μου ε΄να μπουκάλι βότκα… Το βούτυξα και άρχισα να πίνω σαν να μην υπάρχει αύριο…Προφανώς, έγινα γκολ…Και ο άλλος ήταν διαρκώς δίπλα μου, με αποτέλεσμα να βρεθούμε σε ύποπτο στενό της Γλυφάδας και η συνέχει φαντάζεστε ποια ήταν… Οι φίλοι μου με έψαχναν, το κινητό μου ήταν κάπου παρατημένο και εγώ δεν ”ένιωθα”..Όταν άφησα τον ”κύριο” εμφανίστηκα πάλι μέσα στο μαγαζί, έχοντας φάει 4 τούμπες στα σκαλιά και γεμάτη μελανιές ζήτησα να φύγουμε ενώ όλοι γέλαγαν. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, και ενώ περιέγραφα το σκηνικό με τον τύπο, μου έφυγε το τσιγάρο μέσα στο αμάξι (ευτυχώς δεν πήραμε φωτιά) και στη διαδρομή θυμήθηκα πως θέλω να πάρω καπνό. Σταματήσαμε σε κεντρικό περίπτερο της παραλιακής και όταν βγήκα από το αυτοκίνητο, συνειδητοποίησα πως κάθομαι στο πεζοδρόμιο έχοντας σακατέψει τον αστράγαλο μου, διότι έφαγα τούμπα. Οι φίλοι μου ακόμα με κοροϊδεύουν….Η επόμενη μέρα με βρήκε να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεββάτι και να πονάω παντού…Worst hangover ever….
Αlcohol is free
Του Αναστάση Δαφνή, Συντάκτης VerySorry.gr
Δεν τολμώ να αφηγηθώ το πώς και γιατί μέθυσα μπορώ να πω πάντως ότι ήταν το 2010, μια απ’ τις πρώτες φορές που ήπια αλκοόλ στη ζωή μου – στα 20 μου. Ήμουν στην Μυτιλήνη όπου και σπούδαζα, αρχές Β έτους. -πριν πιάσω δουλεία στο μαγαζί που δούλεψα στην συνέχεια- Γνώρισα μια παρέα που έπιναν πάρα πολύ εγώ μέχρι πρότινος μόνο Gordon Space, θέλοντας να δικτυωθώ το «έπαιζα» πότης. Δώσε τα σφηνάκια, δώσε τα υποβρύχια, δώσε τους πιγκουίνους και σε συνδυασμό με την vodka red bull που έπινα κατέληξα να ξερνάω στις 6 το πρωί σε ένα εστιατόριο τα μακαρόνια αλ κρεμ που είχα φάει πριν 10 λεπτά. Πέρασε λίγη ώρα και αφού κοίταξα σα ζόμπι συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν σε ένα σπίτι, άγνωστο εκείνη την ώρα, του κολλητού μου στη συνέχεια. Εκείνος ο μήνας ήταν ο χειρότερος μου σε σχέση με το Αλκοόλ. Από τότε δεν έχω ανάγκη… «Και πίνω υποβρύχια και κάνω στροφές» .
Ο αγαπημένος μου σούπερ ήρωας είναι ο… barman
της Ελεάνας Ζαμπάρα, Συντάκτρια VerySorry.gr
Καλοκαίρι 2012. Λευκάδα… Πατρίδα! Μια από τις ξαδέρφες μου έχει γενέθλια και έχουμε ετοιμαστεί να το γιορτάσουμε έτσι λοιπόν παίρνω τον αδερφό μου και φεύγουμε από Μεγανήσι για Λευκάδα! Βράδυ η Λευκάδα όνειρο… Το “γλέντι” ξεκινάει με φαγητό σε ένα μαγαζί και εγώ με την μια ξαδέρφη. Καταφέρνουμε και πίνουμε ένα κιλό κρασί μονές μας (βαράει το Λευκαδίτικο κρασί). Όχι φυσικά δε σταματάμε εδώ… Φεύγουμε και πάμε σε ένα μπαράκι οι δύο μας (τα αδέρφια μας βολτάρουν στη μαρίνα του νησιού). Για ένα πότο πήγαμε αλλά το ένα έγιναν δύο τα δύο έγιναν γύρω στα 20 σφηνάκια (ότι υπήρχε από σφηνάκια το είχαμε πιει). Λεπτομέρεια… Τέσσερα άτομα (ήρθαν και τα μικρά μετά σ.σ αδέρφια μας) γίναμε ντίρλα! Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε από το τελευταίο ποτό! Υποβρύχιαααα (γιουχου). Τι το ήθελα το στοίχημα με το μπάρμαν… Μονορούφι το υποβρύχιο μας έστειλε (έμενα τουλάχιστον στον έβδομο ουρανό δεν λέω αλλά σχετικά) οκ λοιπόν 4 το πρωί αποφασίζουμε να πάμε σπίτι. Το πως κατεβήκαμε τη σκάλα απο το μαγαζί ένας θεός ξέρει. Σέρνομασταν στο δρόμο κουτουλούσαμε στους τοίχους άλλα δε μας ένοιαζε το διασκεδάσαμε… Φτάνουμε σπίτι… Πάλι σκάλες (φτου Γ@μ@το). Είπαμε με τον αδερφό μου αφού δε μας παίρνει ο ύπνος να αράξουμε στη βεράντα…. Για δύο λεπτά μπήκα στο δωμάτιο και με το που βγήκα έξω βλέπω τον bro μου να έχει σκάσει από τα γέλια (για άγνωστο λόγο) και ο μίσος να είναι έξω από τα κάγκελα (ντιρλα η κατάσταση) βασικά και να έπεφτε χαμπάρι δε θα έπαιρνε.., για 3 ώρες δεν έχω εικόνα το τι έκανε είχα φύγει με το μπάρμαν…. Αξέχαστο μεθύσι!!! Από τότε το καθορίσαμε κάθε χρόνο!!! Μεγάλη στιγμή για το σόι μας (χαχα) εγώ πάλι υπερήφανη για το πρώτο μεθύσι του αδερφού μου!! Το πρόβλημα ηταν την άλλη μέρα Που το σκάφος για Μεγανήσι κουνούσε πολύ…. Ακόμα ανακατεύομαι!! Υ.γ. Με το λογαριασμό που τους κάναμε έπρεπε να μας ονομάσουν “οι πελάτες της σεζόν ” τα φιλιά μου στα παιδιά στο μαγαζί.
Έγινε της……Κρήτης!
Της Ελευθερίας Σπυράκη, Συντάκτρια VerySorry.gr
«Τους μπεκρήδες και αν δικάσουνε, άδικα θα με κρεμάσουνε»! Αυτός ο τίτλος θα μπορούσε να μου ταιριάζει γάντι, κατά την γνώμη φίλων.Και ο λόγος; Φυσικά το αγαπημένο αλκοόλ! Εννοείτε πως δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου πότη, αλλα λίγο πολύ, όλοι έχει τύχει να πιούμε ένα ποτηράκι παραπάνω…. μην σας πω και δυο.Έτσι και εγώ. Βράδυ Παρασκευής ήταν όταν οι φίλοι μου πρότειναν να πάμε σε ένα Κρητικό μαγαζί για μεζεδάκια και καλό κρασί. Βλέπετε λόγω καταγωγής η τσικουδιά πλέον καταπίνεται σαν «νεράκι». Έτσι, μαζευτήκαμε όλοι οι «μαυροφορεμένοι» και πήγαμε στην κρητική φωλιά.
Και ενώ η βραδιά κυλούσε ευχάριστα και το κρασί έρεε άφθονο, ξαφνικά, άρχισαν να φτάνουν και άλλες κανάτες κρασί και τσικουδιάς στο τραπέζι μας, βλέπετε μέσα σε λίγη ώρα είχαμε γίνει μασκότ του μαγαζιού. Και αφού αρχίσαμε να ανακατεύουμε τα ποτά μεταξύ τους και να χοροπηδάμε σαν τα κατσίκια στο χορό, λίγη ώρα μετά, ήρθε η ώρα της επιστροφής.
Εκεί που που έκανα ότι βγαίνω έξω και εισέπνευσα λίγο καθαρό οξυγόνο, ήρθε και η πρώτη ανακατωσούρα. Καθώς περνούσαν τα λεπτά η ζαλάδα και ο ίλιγγος είχαν στήσει το δικό τους Πεντοζάλι στο κεφάλι μου που κυριολεκτικά πηγαίνει να σπάσει από τον πόνο.
Αφού μπαίνω στο αμάξι για να πάμε στο σπίτι της φίλης μου, αφού εγώ ντρεπόμουν να γυρίσω στο δικό μου, λόγω της κατάστασης μου, αλλά και της Κρητικιάς (μαμά) που θα με περίμενε με το μπλάστρι στο χέρι ,( σε περίπτωση που με έβλεπε λιάρδα)……. κάπου εκεί ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος.
Σαν ανώριμο παιδάκι και εγώ, εκεί που άρχισα να νιώθω καλύτερα, πρότεινα στην παρέα μου να πάμε σε ένα μαγαζί να συνεχίσουμε την βραδιά και αφού πήρα το πολυπόθητο «Ναι», τρέξαμε κατευθείαν εκεί.
Το αποτέλεσμα της βραδιάς; Καλύτερα να ρωτήσετε τον γιατρό που με ανέλαβε, λίγες ώρες αργότερα. Αυτός σίγουρα ξέρει να σας πει καλύτερα….
Στο μεθύσι μου επάνω… ή Πίνω και Μεθώ…
Της Χρυσάνθης Στέτο, Συντάκτρια του VerySorry.gr
«Ορκίζομαι να φυλάττω πίστιν εις το αλκοόλ. Υπακοή εις τις κούπες και τα σφηνάκια. Υποταγή εις το τζιν. Να πίνω πρόθυμος και άνευ αντιλογίας με καλαμάκι και να υπερασπίζομαι με πίστιν και αφοσίωσιν μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου το μπουκάλι.» Έχει δίκιο το γνωστό άσμα να λέει ότι τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια. Ας υπολογίσουμε όμως και πόσα έχουν ανοίξει. Το παρεξηγημένο αυτό «ύδωρ» είναι σαν δώρο Θεού στα χέρια αυτού που ξέρει να το χρησιμοποιεί σωστά. Λύνει την γλώσσα και βοηθά στις συζητήσεις, λύνει και τα πόδια και βοηθά και στον χορό.. Το χειρότερο μεθύσι οι περισσότεροι δεν το θυμόμαστε, για ευνόητους λόγους. Αυτό που θυμόμαστε είναι το «Εγώ δεν ξαναπίνω ποτέ» της επόμενης μέρας, και το «Ποτέ μην λες ποτέ» της επόμενης νύχτας.
Δεν μου φταίει το ποτό, αλλά τα σκαλιά του μαγαζιού «γιατί είναι εδώ»;
Της Γιώτας Πανοπούλου, Συντάκτρια VerySorry.gr
Μεταξύ του αγαπημένου τραγουδιού «Ουσίες και οινοπνεύματα» αλλά και του «Το πιο γλυκό μεθύσι», στο μυαλό έρχονται αναμνήσεις. Στιγμές από ζαλάδες, χαχανητά και 8άρια που κάναμε με την παρέα στον δρόμο της επιστροφής. Ή μάλλον για να πω την αλήθεια, πάντα εγώ τα έκανα χειρότερα από τους άλλους.
Είμαι από αυτούς που λέμε, «δεν το σηκώνει το ποτό», όμως δεν έχω πιεί ποτέ μεγάλη ποσότητα. Και με μια κανονική ποσότητα, μπορείς και να την πεις μικρή, για μένα είναι εύκολο να νιώσω άσχημα, να ζαλιστώ και να βρεθώ στην ανάγκη του.. ύπνου. Είναι η κατάσταση που περιέρχομαι και γίνομαι υπερβολικά ήσυχη, σταματάω να μιλάω και θέλω να κάτσω σε μια γωνιά να γείρω το κορμί και κυρίως το κεφάλι.
Το ποτό που με ζαλίζει περισσότερο είναι το ρακόμελο. Μάλλον είναι που το αγαπώ πολύ ή που σερβίρεται σε σφηνάκια και δεν μπορώ να υπολογίσω συνολικά πόσο πίνω. Ο σωστός τρόπος για τα σφηνάκια είναι «Μπαμ και κάτω έτσι απλά μωράκι μου φευγάτο» τελεία και παύλα.
Η τελευταία ανάμνηση που είχα από μια τέτοια βραδιά ήταν στο αγαπημένο μας ρακομελάδικο στο Θησείο. Όσο καθόμουν με την παρέα μου και γελάγαμε ατελείωτα είχα τα κέφια μου.
Όμως λίγο τα κεράσματα που ήταν γενναιόδωρα, λίγο που δεν είχα σηκωθεί καθόλου από το τραπέζι, φεύγοντας ήταν δύσκολο και αστείο μαζί. Έκανα την διπλή ώρα να ανέβω τα σκαλιά και περπατούσα κάπως.. σαν τον πλανήτη γη. Πήγαινα μπροστά αλλά με μια ελαφριά κυκλική κίνηση παράλληλα. Τα οχτάρια που λέγαμε…
Βεβαίως αν και με ζόριζε αυτό δεν σταματούσα να γελάω με την κατάστασή μου και τα αστεία μας.
Αλήθεια, μου φάνηκε πως η διαδρομή από το μαγαζί προς τον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Θησείο ήταν μεγαλύτερη από ποτέ!!!