Γέννημα θρέμμα Αθηναίος από το 1974 και κάτοικος των βορείων προαστίων. Ανάμεσα σε δύο αγάπες, αυτήν για την ιατρική και εκείνη για τη δημοσιογραφία, επικράτησε η δεύτερη και μάλλον καλά έκανε. Εκτός δουλειάς, μου αρέσει να ταξιδεύω (αν και αυτό δεν είναι εύκολο, για οικονομικούς λόγους) και να περνάω ώρες με τη γυναίκα μου και τους γιους μου. Η σύζυγός μου (και ηρωίδα, κατά πολλούς), η Μαρίνα, που είναι δίπλα μου για να ελέγχει το ανεξέλεγκτο πολλών πράξεών μου. Εκείνη μαζί με τους δύο γιους μου, τον Γιώργο και τον Χρήστο, είναι οι τρεις αγάπες της ζωής μου.
Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε ότι δεν έπρεπε να ασχοληθείτε με τη δημοσιογραφία;
Όχι και αυτό το όχι είναι κατηγορηματικό. Το επάγγελμα που κάνω μου άρεσε από μικρός και από μικρός ήθελα να είμαι στην καρδιά των γεγονότων. Η δημοσιογραφία είναι ίσως το μοναδικό επάγγελμα που σου δίνει αυτήν τη δυνατότητα. Γνωρίζεις πρόσωπα και ζεις καταστάσεις που δύσκολα μπορεί να ζήσει ο μέσος άνθρωπος και βρίσκεσαι σε μέρη που για κανέναν λόγο δεν θα επισκεπτόσουν. Επιπλέον, είναι μια δραστηριότητα που συνεχώς έχει καινούργια πράγματα να ασχοληθείς, δεν σε αφήνει δηλαδή να «ρουτινιάσεις».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο απρόοπτο που σας έχει συμβεί σε ζωντανή εκπομπή;
Πολλά μπορούν να χαρακτηριστούν ως απρόοπτα σε μια ζωντανή εκπομπή. Από μικροατυχήματα του τύπου έπεσαν τα μικρόφωνα ή έσβησε ένα φως ή χάλασε η ενδοσυνεννόηση. Ένα περιστατικό που δεν θα ξεχάσω είναι όταν είδα σε μια ζωντανή σύνδεση με καταυλισμό προσφύγων έναν τύπο που είχε πάρει το τρακτέρ του και όργωνε μέσα τους χώρους του καταυλισμού. Δεν το πίστευα και αυθόρμητα γύρισα προς το μέρος του Χρήστου και τον ρώτησα: «Μα καλά, αυτός οργώνει δίπλα στις σκηνές των ανθρώπων;». Και οι δύο ασχοληθήκαμε περισσότερο στον αέρα με αυτό το περιστατικό παρά με το υπόλοιπο ρεπορτάζ.
Μπορεί η τηλεόραση να τρομάξει τον κόσμο με τον τρόπο που πολλές φορές ενημερώνει;
Η τηλεόραση παραμένει το μέσο με τη μεγαλύτερη διεισδυτικότητα στους πολίτες, το μέσο το οποίο παρακολουθούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας άνθρωποι κάθε ηλικίας. Χρειάζεται ιδιαίτερος σεβασμός σε αυτούς τους ανθρώπους, που καθημερινά σε «βάζουν» στο σπίτι τους και περνούν ένα δίωρο ή τρίωρο μαζί σου. Επίσης, η λέξη «ενημέρωση» έχει μεγάλη βαρύτητα και ο ρόλος μας κυρίως είναι αυτός: Να μεταφέρουμε τις ειδήσεις για να τις μαθαίνει ο κόσμος. Οι αναλύσεις είναι για τους αναλυτές, οι επιστημονικές απόψεις για τους επιστήμονες και, σε κάθε περίπτωση, λόγο επί κάποιου θέματος έχουν όσοι γνωρίζουν επ’ αυτού. Αυτό το φαινόμενο, να εμφανίζονται κάποιοι που γνωρίζουν τα πάντα, εμένα με βρίσκει αντίθετο. Σε μας μένει να σχολιάσουμε ένα γεγονός ή μια είδηση, αλλά και πάλι οφείλουμε να πούμε ότι αυτή είναι προσωπική μας άποψη και προσωπικό μας σχόλιο.
Τι θα αφαιρούσατε από την ελληνική τηλεόραση και τι θα προσθέτατε σε αυτήν;
Θα προσέθετα περισσότερη ενημέρωση, περισσότερα ντοκιμαντέρ, περισσότερες αθλητικές μεταδόσεις και καλές ταινίες. Δεν ξέρω αν θα αφαιρούσα κάτι, γιατί βασικός κριτής για αυτό είναι ο ίδιος ο τηλεθεατής. Άλλωστε αυτός είναι και ο βασικός κριτής μέσω της τηλεθέασης και έχει στα χέρια του το μηχάνημα της επιβεβαίωσης ή της απόρριψης: το τηλεκοντρόλ ή, καλύτερα,τηλεχειριστήριο.
Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας όνειρο;
Το προσωπικό μου όνειρο είναι να ταξιδέψω σε όσες περισσότερες χώρες μπορώ, αλλά αυτό προϋποθέτει χρήματα και χρόνο, που δυστυχώς δεν διαθέτω. Όνειρό μου είναι να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν σε μια χώρα που θα έχει επιστρέψει στην κανονικότητα, που θα έχει καλοπληρωμένες δουλειές, που δεν θα ανακυκλώνει τη μιζέρια και την αναξιοκρατία.
Ο Γιάννης Ντσούνος μίλησε στην Εύη Ευσταθίου